Toen mijn zoon Daniel mij vroeg om de fulltime verzorger te worden van zijn zoon Lucas, vergelijkbaar met de zorg die ik eerder aan mijn oudste zoon’s dochter had geboden, voelde dat aanvankelijk als een uitdaging voor mijn goede wil.

Hij besefte niet dat dit verzoek een gesprek zou ontketenen dat verborgen talenten en onvoorziene kansen zou onthullen, waardoor ons leven op manieren zou veranderen die we nooit hadden kunnen voorspellen.

Het idee om opnieuw de verantwoordelijkheid op me te nemen voor een jong kind, twintig jaar na mijn eerste ervaring als ‘surrogaatgrootouder’, was als een plotse draai in mijn rustige bestaan. Het herinnerde me eraan hoe het leven ons vaak verrast met onverwachte wendingen en hoe onze reactie daarop vaak de koers van ons bestaan bepaalt.

Mijn leven nam een onverwachte wending toen mijn oudste zoon, Michael, op zestienjarige leeftijd vader werd. Samen met mijn man Richard namen we de verantwoordelijkheid op ons om zijn dochter Emma groot te brengen, terwijl Michael zijn weg vond in het leven. Dit legde de basis voor een familiale steun die generaties zou overspannen.

Toen mijn zonen hun tienerjaren ingingen, vond ik mezelf in een rol die ik niet had verwacht: die van een jonge oma, toegewijd aan het welzijn van mijn kleinkind. Het was een periode van ongekende uitdagingen en onvoorwaardelijke liefde, die de fundamenten legde voor de familiale banden die ons tot op de dag van vandaag verbinden.

Daniel, mijn jongste zoon, stond voor een soortgelijke uitdaging toen hij vader werd van Lucas. Zijn verzoek om mij te helpen bij de zorg voor Lucas bracht echter nieuwe overwegingen met zich mee, gezien mijn veranderende capaciteiten en gezondheid.

Het vooruitzicht om opnieuw in de rol van verzorger te stappen, bracht een golf van gemengde emoties met zich mee. Aan de ene kant voelde ik me vereerd dat Daniel en zijn vrouw Laura mij als een betrouwbare steunpilaar in hun leven zagen, maar aan de andere kant waren er bezorgdheden over mijn eigen grenzen en capaciteiten om deze rol op mij te nemen.

Na een diepgaand gesprek met Daniel en Laura, waarin ik mijn grenzen duidelijk maakte maar ook bereidheid toonde om te helpen, kwamen we tot een gedeeltelijke oplossing. Ik zou twee dagen per week voor Lucas zorgen, maar er bleef een behoefte aan opvang voor de overige dagen.

Het stellen van grenzen binnen familierelaties is een delicate evenwichtsoefening die open communicatie, begrip en compromisbereidheid vereist van alle betrokken partijen. Door mijn eigen grenzen te erkennen en tegelijkertijd mijn steun aan te bieden, hoopte ik een balans te vinden die zowel Daniel en Laura als mijzelf ten goede zou komen.

Een toevallige ontmoeting met een vriendin leidde tot de ontdekking van een kleinschalige kinderopvang in de buurt, perfect geschikt voor Daniel en Laura’s behoeften. Deze gemeenschapsverbinding bood een oplossing die verder reikte dan verwacht.

Het belang van gemeenschapsverbindingen en ondersteuning kan niet genoeg worden benadrukt. In tijden van nood kunnen vrienden, buren en zelfs vage kennissen vaak onverwachte oplossingen bieden die een verschil kunnen maken in het leven van gezinnen. Het is een herinnering aan de kracht van verbondenheid en samenwerking binnen een gemeenschap.

Tijdens onze tijd samen ontdekte ik Lucas’ natuurlijke affiniteit met muziek en begon ik hem les te geven. Dit opende deuren naar een nieuwe passie en vervulde mijn eigen verlangen om opnieuw les te geven.

Wat begon als een oplossing voor de kinderopvang, groeide uit tot een kans om Lucas’ unieke talenten te ontdekken en te koesteren. Zijn opwinding en enthousiasme voor muziek brachten niet alleen vreugde in ons dagelijks leven, maar openden ook de deur naar nieuwe mogelijkheden en ervaringen.

Het verhaal van onze familie toont de kracht van het stellen van grenzen binnen familierelaties en de onverwachte kansen die kunnen voortvloeien uit het vinden van een evenwicht tussen persoonlijke behoeften en familiale verantwoordelijkheden.

Dit verhaal is een herinnering aan de veerkracht van de menselijke geest en de creativiteit die kan ontstaan ​​wanneer we worden geconfronteerd met uitdagingen. Het illustreert hoe het stellen van grenzen en het vasthouden aan onze waarden ons in staat stelt om nieuwe paden te bewandelen en verborgen talenten te ontdekken die ons leven verrijken.

Chris en Mariesa zijn enorme hondenliefhebbers en hebben momenteel maar liefst 19 honden in huis.

Hun huiselijke leven kenmerkt zich door chaos, vooral tijdens maaltijden, waarbij ze 30 minuten lang druk zijn met het voeden van hun honden, sommigen met speciale dieetbehoeften of die handmatig gevoerd moeten worden vanwege missende tanden.

Het Amerikaanse echtpaar heeft zich toegewijd aan het redden van oudere, gehandicapte asielhonden die vaak over het hoofd worden gezien. Mariesa, die op haar negende al haar eerste reddingshond kreeg, en Chris hebben samen al meer dan 500 honden gered.

Hun huidige groep van 19 honden varieert sterk in leeftijd, ras, en medische behoeften, waaronder een 22-jarige Chihuahua en een 20-jarige Mopshond, allemaal met hun eigen unieke verhalen en behoeften.

Het echtpaar heeft ook een stichting opgericht, geïnspireerd door Chris’ laatste hond Moses, die leed aan ruggenmergkanker. Hun stichting, het Mr. Mo-project, streeft ernaar om niet alleen thuis te bieden aan honden die moeilijk te adopteren zijn, maar ook om alle medische kosten te dekken tot aan het einde van hun levens.

Dankzij hun inspanningen en persoonlijke investeringen van ongeveer 648.000 euro in dierenartskosten het afgelopen jaar, zijn Chris en Mariesa vaak de laatste hoop voor veel asielhonden die een kans verdienen op een liefdevol laatste hoofdstuk van hun leven.

Vandaag viert Frans Bauer een bijzondere dag die volledig in het teken staat van zijn culinaire creatie: gehaktbaldag. Op Instagram geeft de populaire zanger een kijkje in zijn keuken en demonstreert hij hoe hij zijn fameuze ‘Bauerballen’ maakt.

De video op zijn sociale media begint met Frans die zorgvuldig handschoenen aantrekt, een teken van zijn toewijding aan hygiëne tijdens het kookproces.

In een grote kom combineert hij 1 kg gehakt met een mengsel van specerijen en bindmiddelen om zijn gehaktballen die unieke Bauer-smaak te geven.

Zijn recept, dat hij de ‘authentieke Bauer bal’ noemt, is een familiegeheim dat door de jaren heen is geperfectioneerd. “Op het menu vandaag:

de authentieke Bauer bal, volgens het originele Bauer recept! Dit recept is al oud, maar ik gebruik het nog altijd. Hebben jullie deze al eens gemaakt?”, zo vraagt Frans aan zijn volgers.

Voor diegenen die deze culinaire traktatie zelf willen proberen, bestaat het recept uit de volgende ingrediënten:

• 1 kg gehakt
• 50 mg paneermeel
• 30 mg Nasi & Bami kruiden
• 40 mg gehakt kruiden
• 2 eieren
• 160 gr satésaus

Frans legt stap voor stap uit hoe je de ingrediënten mengt, hoe je de gehaktballen vormt en hoe lang ze moeten koken om perfect sappig en smaakvol te zijn.

Het geheim zit hem in de mix van Nasi & Bami kruiden gecombineerd met gehakt kruiden, die een exotische en hartige diepte aan de gehaktballen toevoegen.

Naast het culinaire proces deelt Frans ook persoonlijke anekdotes over hoe deze gehaktballen een terugkerend gerecht zijn geworden bij familiebijeenkomsten en hoe ze een bron van troost en vreugde zijn voor zijn dierbaren.

Het hoogtepunt van de video is wanneer Frans de voltooide gehaktballen, rijkelijk overgoten met satésaus, presenteert. Het is duidelijk dat deze eenvoudige, maar liefdevol bereide maaltijd meer is dan alleen voedsel; het is een stukje van de Bauer familiegeschiedenis dat hij graag deelt met zijn fans.

Voor liefhebbers van gehaktballen en fans van Frans Bauer biedt deze video niet alleen een recept, maar ook een glimp van de warmte en het plezier die koken kan brengen. Dit alles maakt de gehaktbaldag een speciale gelegenheid in het Bauer huishouden, gevierd met veel enthousiasme en smaak.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Frans Bauer (@fransbauer)

Het lijkt erop dat de zorgen van velen zich beginnen te materialiseren, zij het nog niet in Nederland: enkele gebieden overwegen momenteel de invoering van rijbewijzen voor elektrische fietsen.

Deze ontwikkeling was in zekere zin te verwachten, gezien de toenemende snelheid waarmee elektrische fietsen zich voortbewegen.In Nederland is het vrijwel overal niet nodig om een rijbewijs te hebben, behalve voor gemotoriseerde voertuigen. Toch lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat ook hier verandering in kan komen.

Nieuwe wet:

Moderne elektrische fietsen zijn nu in staat om moeiteloos snelheden van 25 kilometer per uur te bereiken, wat even snel is als sommige snorscooters.

Historisch gezien is een rijbewijs altijd vereist geweest voor snorscooters, dus waarom niet voor (elektrische) fietsen?

Er bestaat een reële kans dat er binnenkort een regeling wordt bedacht om mensen hiervoor te laten betalen.Hoewel het in Nederland wellicht nog even zal duren voordat deze verandering werkelijkheid wordt, zijn er al enkele plaatsen elders ter wereld waar deze veranderingen worden doorgevoerd.

Een voorbeeld hiervan is Californië, dat momenteel werkt aan de invoering van een rijbewijs voor elektrische fietsen. Dit initiatief komt voort uit de toenemende ergernis die mensen ervaren door het gedrag van fietsers.

Is dit terecht:

Veel jongeren maken gebruik van elektrische fietsen en negeren vaak de verkeersregels. Bovendien rijden ze vaak te hard, wat tot gevaarlijke situaties kan leiden.Het voorstel om een rijbewijs voor elektrische fietsen in te voeren, zal binnenkort worden ingediend. Als dit wordt goedgekeurd, zouden mensen een rijbewijs moeten behalen om op een elektrische fiets te mogen rijden.

Dit rijbewijs zou verkregen kunnen worden door middel van een theoretisch examen, en de minimumleeftijd om het examen af te leggen zou naar verwachting 12 jaar zijn.

Het is waarschijnlijk dat andere plaatsen wereldwijd deze ontwikkeling nauwlettend in de gaten zullen houden en de keuzes van Californië eventueel zullen overwegen om soortgelijke maatregelen te nemen.

Op sociale media circuleren heftige beelden waarop te zien is hoe een Belgische leraar tijdens een busreis een 14-jarig meisje slaat.

Deze opmerkelijke gebeurtenis heeft voor ophef en verontwaardiging gezorgd, en de autoriteiten hebben snel gereageerd.

De leraar in kwestie, werkzaam op de Sint-Michielschool in Leopoldsburg, is onmiddellijk op non-actief gesteld door de schoolleiding.

Dit krachtige besluit is genomen om de veiligheid en het welzijn van de leerlingen te waarborgen en de zaak grondig te onderzoeken.

De schooldirectie begon een tuchtprocedure om de ernst van het incident vast te stellen en de gepaste maatregelen te nemen.

De beelden, die viraal zijn gegaan op sociale media, hebben geleid tot heftige reacties van zowel ouders als de bredere gemeenschap.

Het gedrag van de leraar wordt unaniem veroordeeld, en er wordt opgeroepen tot gerechtigheid voor het slachtoffer.

Het meisje in kwestie, dat slechts 14 jaar oud is, verdient alle steun en bescherming in deze moeilijke situatie.

De zaak benadrukt het belang van een veilige en respectvolle omgeving in scholen, waar de rechten en de veiligheid van leerlingen altijd voorop moeten staan.

Hierin hebben de schooldirectie en de autoriteiten hebben een cruciale rol te vervullen, en het is positief om te zien dat zij snel hebben gehandeld om de situatie aan te pakken.

De komende tijd zal het onderzoek naar dit schokkende incident voortgaan, in afwachting van gerechtigheid voor het slachtoffer en passende maatregelen tegen de leraar in kwestie.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door CESTMOCRO 🇳🇱/🇧🇪 (@cestmocrotv)

Vreemdelingen van Oekraïense afkomst die anderhalf jaar terug naar Rotterdam vluchtten, moeten geen parkeerboetes meer betalen bij foutparkeren. Dat laat verkeerswethouder Vincent Karremans weten.

Partij Leefbaar Rotterdam vindt dit klinkklare nonsens en wil de regeling afschaffen. Simon Ceulemans van de partij vindt dat er geen reden is voor een voorkeursbehandeling.

“Rotterdammers vinden het zelf ook niet leuk om een boete te betalen”, laat hij weten. Toch moeten we volgens hem solidariteit tonen.

Voertuigen met een Oekraïens kenteken worden niet gecontroleerd op betalend parkeren. Dat blijft gewoon gelden.

Dit is ook zo in Zaandam. Ook daar mogen Oekraïense vluchtelingen parkeren zonder te betalen. Dat was zo in de eerste maanden na het uitbreken van de inval door de Russen in het door oorlog geteisterde land.

Nu is het welletjes geweest vindt men ook in Zaandam. Daar moeten vreemdelingen nu ook gewoon betalen om te parkeren en boetes betalen.

Een woordvoerder uit de Maasstad licht toe: “Wanneer zo’n auto foutgeparkeerd staat, wordt deze wel gescand. De data wordt echter direct verwijderd.”

Ceulemans wijst erop dat je zo’n speciale regeling niet krijgt uitgelegd aan de Rotterdammers. “De parkeerregels zouden voor iedereen moeten gelden.”

De uitzondering is wel alleen beperkt tot Oekraïners. Statushouders en vluchtelingen van andere landen moeten wel gewoon betalen.

Rotterdam telt om en bij de 2.400 nieuwkomers uit Oekraïne. Daarover zegt Ceulemans: “Die mensen zouden wel gek zijn om een Nederlands kenteken te nemen, dan zullen ze moeten betalen.”

Den Haag is opgeschrikt door een heftige gebeurtenis. Een 71-jarige man die gewoon van een mooie dag wilde genieten, is zwaar afgetuigd door enkele jongeren. Het incident vond plaats op een tram.

De politie tilt zwaar aan de feiten en heeft de hulp van het grote publiek ingeroepen om de daders te pakken.

De bejaarde man besloot op een zonnige zaterdagmiddag in augustus om een tramritje te maken op tram 9 in Den Haag.

Hij stapte op bij halte Wouwermanstraat en daar zag hij dat er twee jongens wel heel veel plek innamen. De man vroeg beleefd of hij mocht zitten en rekende op een beetje hoffelijkheid.

Maar de situatie liep gelijk compleet uit de hand. Wat begon met een simpele vraag, ontaardde in een zware confrontatie.

Na zijn bezoek aan de Haagse Markt werd hij mishandeld en bedreigd. Dat leidde tot zware gevolgen op het gebied van zijn fysiek welzijn.

De jongeren waren niet nieuw op de tram. Eerder waren ze opgestapt bij de halte Bierkade. Getuigen onthullen dat de bejaarde man tegenover de jongens zat.

Toen de man wilde uitstappen bij halte Loevesteinlaan, vielen de kansparels hem aan, duwden hem hardhandig en deelden verschillende klappen uit. Daarna zetten ze het op een lopen richting Melis Stokelaan.

De bejaarde man liep zware verwondingen op, onder andere een gebroken oogkas en een gebroken kaak. Er volgde een operatie, maar een andere ingreep moest uitgesteld worden als gevolg van complicaties. We kunnen ons het fysieke en emotionele leed van deze arme man nauwelijks voorstellen.

De politie doet er alles aan om deze jongeren van de straat te halen en vraagt de hulp van getuigen.

Er wordt gezocht naar een man met een blauwe jas die de situatie nog probeerde te kalmeren. Iedere tip kan van belang zijn.

Sinds het besluit van het Openbaar Ministerie om Marco Borsato te vervolgen wegens grensoverschrijdend gedrag, gaat het niet goed met de zanger.

Een goede vriend trekt nu aan de alarmbel. “Soms weet zelfs zijn zoon niet waar hij is”, klinkt het ongerust.

De directe omgeving van Marco maakt zich enorm grote zorgen. “Sinds hij weet dat hij te zijner tijd voor de rechter moet verschijnen, is hij meer dan ooit in zichzelf gekeerd.”

In gesprek met weekblad Privé onthult de goede vriend: “Het is moeilijk peilen wat hij denkt.” Marco was er volgens de vriend van overtuigd dat er niks zou komen van de zaak.

“Marco’s carrière is kapot en ook al zal in de toekomst blijken dat hij niet schuldig is aan wat hem wordt verweten, dan nog is het maar de vraag hoe hij die ooit weer op de rit zal krijgen.”

De vriend vervolgt: “Zijn wereld stortte in toen hij van zijn advocaten te horen kreeg dat hem een vervolging staat te wachten.”

Familie en vrienden zaten de dagen erna in grote onzekerheid. “Omdat hij zich meteen daarna onbereikbaar hield. Dan ga je je toch van alles in het hoofd halen. Marco hangt sinds dat nieuws tegen het depressieve aan.”

“Elke keer als hij een tijdje de telefoon niet opneemt en zijn zoon ook niet weet waar hij is, gaan bij ons de alarmbellen rinkelen en zijn we opgelucht als iemand van ons weer een teken van leven heeft ontvangen.”

Moeder Mary blijft in zijn onschuld geloven. Ook zijn vrienden blijven achter hem staan. “,Ja, wat er ook wordt beweerd, ik heb niet de indruk dat Marco voor ons iets achterhoudt”, laat een insider weten.

“Van nature is Marco gesloten en dat is hij nu nog veel meer dan in zijn zorgeloze jaren. (…) Het is alsof hij in een absoluut isolement is terechtgekomen.”

Een oma werd stapelverliefd op een man die wel 37 jaar jonger is dan zij. Ze leerde hem online kennen. Aanvankelijk zag ze hem echter voor iemand anders aan.

Isabell Dibble (62) leerde Bayram (26) kennen toen deze haar op Facebook een vriendschapsverzoek stuurde.

Eerst dacht ze nog dat het om een man ging die ze had leren kennen tijdens een vakantie in Tunesië. Ze wees het verzoek eerst nog af omdat ze vond dat hij te jong was.

Toen ze toch begonnen te chatten, merkte Isabell dat het om een andere man ging. Aanvankelijk was ze nogal sceptisch, maar in oktober 2019 besloot de vrouw om toch naar Tunesië te reizen. Daar deed de jongeman meteen een romantisch voorstel en de oma zei volmondig ja.

Het stelletje trouwde in januari in Tunesië bij een registratiekantoor en er waren ongeveer 100 gasten aanwezig. Ondanks het leeftijdsverschil zijn ze gelukkiger dan ooit. Toch heeft de vrouw de grootste moeite om haar kersverse echtgenoot naar het Verenigd Koninkrijk te krijgen. Eerst waren er de coronabeperkingen.

Isabell uit Kent vertelt: “Ik weet dat er zoveel nadelen zijn, dus ik had mijn twijfels en was sceptisch. Ik heb dit soort verhalen over vrouwen gelezen en ik had nooit gedacht dat ik in deze positie zou belanden. Hij heeft me nooit om geld gevraagd, hij heeft me nooit om iets gevraagd.”

“Het maakt hem niet uit of ik daarheen verhuis of dat hij hierheen komt, we willen gewoon samen zijn. Ik heb hier familie, kinderen en kleinkinderen, dus ik wil niet weg.”

“We hebben er moeite mee om hem hierheen te krijgen, ondanks alles wat er gaande is. Helaas verdienen we geen van beiden genoeg, maar hopelijk zullen de zaken snel veranderen.”

Volgens de oma steunen beide families hun relatie. “Mijn familie was aanvankelijk onzeker, dat zou natuurlijk zo zijn. Maar hun houding is: ‘Je hebt het zwaar gehad in het leven, dus doe waar je gelukkig van wordt.”

“Ik heb drie echtgenoten verloren en ze weten dat ik wat opwinding en liefde nodig heb in mijn leven. Ze weten dat ik jong van hart ben en dat hij me gelukkig maakt.”

“We trouwden bij de plaatselijke burgerlijke stand en hadden een receptie aan de overkant van de straat waar zijn ouders wonen. De bruiloft was ongelooflijk, en zijn familie steunt ons ook.”

Algauw stootten ze op heel wat praktische problemen. “Er moeten zoveel mensen in onze positie zijn die met hun partners in het buitenland vastzitten en het moeilijk vinden om een ​​visum te krijgen tijdens de c0vid-19-uitbraak.”

“Het kan me niets schelen dat we een leeftijdsverschil hebben. Ik denk er niet over na. Leeftijd is slechts een getal en ik zie haar niet als een ‘oudere vrouw’”, vertelt Bayram zelf.

Marijke (60) komt met een wel heel bijzonder verhaal. Het was de wens van haar stiefmoeder om in een urn te worden bijgezet op het graf van haar eerder overleden echtgenoot.

Maar dat verhinderde Marijke. Ze haalde het as van haar stiefmoeder op bij het crematorium, maar verving het as vervolgens met peuken.

De vrouw onthult: “Mijn stiefmoeder was een heel onplezierig mens. Ze was de minnares van mijn vader, die destijds getrouwd was met mijn moeder.”

Marijke vervolgt: “Jarenlang heeft mijn vader mijn moeder bedrogen. Toen het uitkwam, besloot mijn vader te willen scheiden om met haar verder te gaan.”

“Mijn moeder trok dat niet. Ze heeft alles gegeven wat ze had voor ons gezin. Toen ze erachter kwam dat ze jarenlang werd belazerd deed dat iets met haar. Er knapte iets en ze heeft het nooit kunnen verwerken. Na mijn vader heeft ze ook geen relatie meer gehad. Ze vertrouwde mannen niet meer.”

Marijke zegt dat ze in de weekends bij haar vader was, maar die deed alsof zijn neus bloedde. “Mijn stiefmoeder vond dat mijn moeder er maar ‘overheen’ moest komen en niet moest zeuren.”

“Ze heeft zelfs een keer gezegd dat zij een betere partner was voor mijn vader. Ik kon haar niet uitstaan. Toen ze een half jaar geleden overleed, was ik daar niet rouwig om.”

“Het gekke is dat ze bijgezet wilde worden bij haar, al eerder, overleden man. Haar as moest in een urn bij zijn graf worden gezet. Ze wilde dus niet dat mijn vader de as zou krijgen. Mijn vader vroeg aan mij of ik de as wilde gaan ophalen. Ik zei dat ik dat zou doen.”

“Toen ik daar kwam heb ik alle formaliteiten netjes afgehandeld. Zodra ik buiten was ben ik iets verderop gestort en heb ik haar as in een prullenbak gegooid. Vervolgens heb ik er thuis as van sigaretten in gedaan. De urn gaf ik aan mijn vader en ik heb er niets over gezegd.”

Marijke onthult waarom ze dit deed. “Ik weet wel dat mensen denken dat ik niet 100 procent ben, maar na al die jaren heb ik eindelijk wraak kunnen nemen op dat secreet.”

“Ze heeft mijn vader afgepakt van mijn moeder en dat vergeef ik haar nooit. Zelfs nu ze er niet meer is, zal ik daar nooit vrede mee hebben.”