De afgelopen weken is duidelijk geworden dat er achter de schermen bij de familie Hansler veel meer speelt dan kijkers via de realityserie De Hanslers: van de Piste naar de Playa te zien krijgen. Terwijl het programma wordt gepresenteerd als een vrolijk avontuur waarin Mike, zijn ouders Monique en Peter en zijn toenmalige vriendin Denise een nieuw leven opbouwen in Spanje, liggen de verhoudingen in werkelijkheid al lange tijd gevoelig. De relaties, keuzes en omstandigheden blijken complexer dan de afleveringen laten vermoeden.

Een relatie die al voorbij was vóór de camera’s draaiden

Volgens meerdere bronnen was de relatie tussen Mike en Denise al beëindigd vóór de opnames van de serie begonnen. Dat betekent dat de beelden waarin ze als stel verschijnen, feitelijk niet de werkelijkheid weerspiegelen die op dat moment speelde. Toch werd Denise alsnog gevraagd – of volgens sommige bronnen zelfs geacht – om mee te gaan naar Spanje voor de serie. De gedachte daarachter zou zijn dat de geplande opnames niet zomaar konden worden aangepast of geannuleerd.

Voor Denise moeten die weken enorm verwarrend zijn geweest. Ze reisde af naar Spanje met een team, camera’s, verwachtingen en een familie waarin zij zich – zo blijkt nu – steeds minder op haar plek voelde. De werkelijkheid was anders dan het verhaal dat in de serie wordt verteld, en dat maakt het geheel voor kijkers des te complexer.

Problemen in Spanje: Denise op zichzelf aangewezen

Eenmaal aangekomen in Altea, waar de opnames voor een groot deel plaatsvonden, liep de spanning verder op. Volgens bronnen die met weekblad Story spraken, escaleerde de situatie tussen Denise en schoonmoeder Monique. De twee vrouwen zouden al botsen sinds de tijd in Oostenrijk, maar in Spanje zouden de conflicten zich in rap tempo hebben opgehoopt.

Een ingewijde vertelt dat Denise zelfs onverwacht het huis zou hebben moeten verlaten. Hierdoor kwam ze in een lastige situatie terecht, waarbij ze plotseling zonder vaste woonplek zat. Ze zou tijdelijk in een caravan hebben gewoond, simpelweg omdat er geen andere optionele woonruimte beschikbaar was. Dat beeld staat in schril contrast met het zonnige, zorgeloze plaatje dat de serie schetst.

Volgens de bron werd Denise in die periode niet actief gesteund door de familie. “Ze moest in allerijl een plek zoeken en werd daarbij volledig aan haar lot overgelaten,” klinkt het. De betrokkenen noemen het “schandalig” hoe dit is verlopen. Vooral omdat er een televisieproductie omheen draaide, die voor de buitenwereld een heel ander beeld gaf van de familiebanden.

Mike vertrekt, maar niet alleen

Terwijl Denise in Spanje probeerde haar draai te vinden, was Mike al bezig met een nieuwe stap in zijn leven. Hij heeft inmiddels een nieuwe vriendin, een Spaanse vrouw die volgens bronnen een groot deel van zijn tijd vult. Samen met haar zou hij terugkeren naar Oostenrijk, het dorp Seefeld, waar hij en zijn ouders eerder jarenlang woonden.

Opmerkelijk is dat Mike en zijn nieuwe vriendin dit keer niet kiezen voor een gedeeld huis met zijn ouders. Ze hebben in Oostenrijk een eigen appartement geregeld, waardoor hij voor het eerst echt zelfstandig gaat wonen. Zijn ouders keren terug naar hun oude huis in Seefeld – het huis dat kijkers nog kennen uit programma’s als Winter Vol Liefde.

Het is een duidelijke verschuiving in de verhoudingen: Mike neemt meer afstand en kiest voor een zelfstandige toekomst, los van het ouderlijk huis waar hij tot nu toe altijd deel van uitmaakte.

Juicechannel: er speelde nóg meer achter de schermen

De online nieuwssite Juicechannel meldde dat Mike en zijn nieuwe vriendin al een relatie zouden hebben gehad vóór de reis naar Spanje überhaupt begon. De vrouw in kwestie zou een Nederlandse makelaar zijn, woonachtig en werkzaam in Spanje. Volgens Juicechannel is de verhuisbeweging van de familie Hansler naar Spanje zelfs rechtstreeks aan haar verbonden.

De berichtgeving gaat ver: de makelaar, die Veerle zou heten, zou de drijvende kracht zijn geweest achter de beslissing om het hele gezin – inclusief Denise – naar Spanje te halen. Denise zou daar in het begin niets van hebben geweten. Hierdoor lijkt het, als deze informatie klopt, alsof zij aan een compleet ander scenario deelnam dan de werkelijkheid die achter de schermen speelde.

Wat de situatie nog ingewikkelder maakt, is dat volgens bronnen de relatie tussen Mike en Denise tijdens de opnames al volledig voorbij was. Wanneer kijkers dus scènes zagen waarin het stel samen was, was dat mogelijk vooral voor de vorm. Dit maakt de kritiek op de serie, waarin door kijkers regelmatig wordt gesproken over ‘geforceerd drama’ of ‘opgezet spel’, begrijpelijker.

De nieuwe vriendin: wie is Veerle?

Juicechannel ontving recent foto’s van Mike samen met zijn nieuwe vriendin, de blonde Nederlandse makelaar Veerle. Op sociale media zou te zien zijn dat Monique haar inmiddels volgt, wat door fans wordt uitgelegd als een vorm van goedkeuring vanuit het gezin.

Volgens de berichten woont Mike nu al samen met Veerle in Spanje. Maar dat zou van korte duur zijn, want er zouden alweer plannen klaarliggen om terug te verhuizen naar Oostenrijk. De familie keert daarmee terug naar hun oude vertrouwde omgeving, terwijl Mike met zijn nieuwe vriendin een nieuwe fase in zijn leven ingaat.

In Spanje werden Mike en Veerle volgens Juicechannel intiem gespot tijdens een etentje in een lokaal restaurant. De identiteit van de vrouw werd al snel achterhaald: haar naam, achtergrond en beroepsactiviteiten werden binnen korte tijd gedeeld in de online nieuwskanalen die de familie Hansler op de voet volgen.

Het effect op de serie en het publiek

Dat de onderlinge verhoudingen tussen Mike, Denise en de rest van de familie zo complex zijn, werpt een geheel nieuw licht op de serie De Hanslers. Kijkers zagen al veel wrijving, maar kregen niet de volledige context te zien. Het verklaart waarom sommige scènes ongemakkelijk voelden: achter de schermen speelden gevoelens van onzekerheid, teleurstelling en afstand, die in beeld subtiel doorsijpelen.

Daarnaast rijst de vraag of de serie had moeten worden uitgesteld of herschreven zodra duidelijk werd dat Mike en Denise geen stel meer waren. Het feit dat zij toch werd meegenomen, maakt het voor veel kijkers lastig om het programma als authentiek te beschouwen.

Een hoofdstuk dat nog niet is afgesloten

Hoewel de serie nog loopt, is duidelijk dat de werkelijke ontwikkelingen binnen de familie Hansler verder gaan dan wat kijkers op televisie te zien krijgen. Denise probeert in Spanje haar leven opnieuw vorm te geven, terwijl Mike met zijn nieuwe vriendin vooruitkijkt naar een toekomst in Oostenrijk.

Wat dit betekent voor eventuele vervolgen, nieuwe afleveringen of andere projecten rondom de familie, is nog onduidelijk. Maar één ding staat vast: achter de vrolijke beelden en zonnige taferelen schuilt een verhaal vol onverwachte wendingen, keuzes en emoties die nog lange tijd zullen nazinderen.

Maya, een ervaren weddingplanner, keek uit naar haar eigen huwelijksdag met een mengeling van professioneel vertrouwen en persoonlijke opwinding.

Haar partner Fred had haar volledig de vrije hand gegeven, met slechts één verzoek: sliders tijdens de receptie. Hij geloofde dat zij de perfecte ceremonie zou kunnen organiseren.

Echter, kort voor hun grote dag, ontstonden er scheuren in dit perfecte beeld, beginnend met Fred’s onverwachte verdwijning en geëscaleerd door het kwaadaardige gedrag van zijn moeder, Marlene, die hun geluk leek te willen ondermijnen.

Marlene presenteerde zich als een liefdevolle toekomstige schoonmoeder in het openbaar, maar haar werkelijke intenties waren allesbehalve ondersteunend.

Het begon allemaal toen Maya per ongeluk een gesprek tussen Marlene en Fred opving waarin duidelijk werd dat Marlene Maya ongeschikt vond als partner voor haar zoon. Deze ontdekking zaaide de eerste zaadjes van wantrouwen en angst voor wat Marlene mogelijk in petto had.

Drie dagen voor de huwelijksceremonie, terwijl Maya ontspanning zocht in de eenvoudige genoegens van reality-tv en gebak, werd ze abrupt geconfronteerd met een angstaanjagend bloemstuk.

De woorden “I Don’t” op de kaart lieten weinig aan de verbeelding over; het was een duidelijke boodschap van afkeuring en bedoeld om haar te ontmoedigen. Deze daad, uiteindelijk toegeschreven aan Marlene, was de culminatie van haar pogingen om twijfel en onrust te zaaien tussen het aanstaande bruidspaar.

De impact van deze gebeurtenis was verwoestend. Maya’s wereld stortte in elkaar, met het huwelijk dat aan een zijden draadje hing en haar verloofde onbereikbaar.

De spanning en de afstand tussen haar en Fred, verergerd door Marlene’s manipulaties, dreven Maya tot wanhoop. De nacht voor de bruiloft, na uren van onbeantwoorde telefoontjes en doorwaakte nachten, kwam er eindelijk een verklaring: Fred was bij een vriend, onwetend over het drama dat zich afspeelde.

Gewapend met de waarheid, confronteerde Maya Marlene de volgende ochtend. Dit gesprek, hoewel moeilijk, was cruciaal voor het ontrafelen van Marlene’s werkelijke bezwaren tegen het huwelijk.

Ze geloofde dat Maya’s energieke en publieke levensstijl niet geschikt was voor Fred, die zij zag als iemand die een conventioneel en rustig leven nodig had. Deze openhartige uitwisseling onthulde niet alleen de bron van Marlene’s weerstand, maar stelde ook Maya in staat om haar eigen vastberadenheid en liefde voor Fred te bevestigen.

Na uren van gesprek en het delen van hun diepste zorgen, kwam er een doorbraak. Marlene gaf uiteindelijk haar zegen, vlak voor de ceremonie, wat een nieuwe start betekende voor hun onderlinge relatie.

De bruiloft zelf was een explosie van emoties: vreugde, tranen van verzoening, en veel dans. Het was een viering die de eerdere conflicten leek uit te wissen, en Marlene accepteerde Maya uiteindelijk als een belangrijk deel van haar familie.

Het achterlaten van mijn éénjarige dochter bij een jonge nanny terwijl ik een maand op zakenreis was, was al zenuwslopend genoeg. Toen ik verborgen camera’s installeerde om mijn zorgen te verlichten, had ik nooit gedacht dat ze een moment zouden vastleggen dat mijn vertrouwen en familiebanden zou herdefiniëren.

Ik werk op afstand, en mijn man Kevin runt een klein bedrijf. We hebben een prachtige éénjarige dochter, Lucy. Lucy is het zonnetje in ons leven en brengt ons elke dag immense vreugde. Thuiswerken stelde me in staat om altijd bij haar te zijn, en ik koesterde elk moment.

Onlangs bood mijn baas me een kans om op zakenreis te gaan. Het was een geweldige carrièremogelijkheid, maar het betekende dat ik een hele maand van huis zou zijn. Dit was de eerste keer dat we een nanny voor Lucy nodig hadden. Kevin en ik waren een beetje nerveus, maar we wisten dat het nodig was.

Op een avond, nadat Lucy in slaap was gevallen, zaten Kevin en ik aan de keukentafel, omringd door stapels nanny-aanvragen. “We hebben iemand nodig die betrouwbaar is, Kevin. Iemand die net zoveel van Lucy houdt en voor haar zorgt als wij,” zei ik, terwijl ik door de papieren bladerde. Kevin knikte nadenkend. “Ik weet het, Hayley. We vinden wel de juiste persoon. Laten we beginnen met deze topkandidaten.”

We nodigden een paar kandidaten uit voor interviews bij ons thuis. We wilden zien hoe ze met Lucy omgingen. De eerste kandidaat, Amanda, was een 48-jarige vrouw met jarenlange ervaring. Ze had een kalme uitstraling en een warme glimlach. Amanda’s interview ging goed, maar Lucy warmde niet zo snel op aan haar als we hadden gehoopt.

Daarna ontmoetten we Sarah, een 22-jarige geneeskundestudent. Sarah had een aanstekelijke energie en een stralende glimlach die de kamer onmiddellijk verlichtte. Ondanks mijn bedenkingen over het inhuren van iemand zo jong en aantrekkelijk, was Kevin erg enthousiast over Sarah. “Ze is geweldig met Lucy, Hayley. Kijk hoe gelukkig ze is,” zei Kevin met een glimlach.

In het einde besloten we Sarah in te huren. Kevin’s enthousiasme was aanstekelijk, en Lucy leek beter met haar te klikken. Toch kon ik mijn zorgen niet van me afschudden. De nacht voordat ik op reis ging, installeerde ik in stilte verborgen camera’s door het hele huis.

Het was mijn manier om Lucy’s veiligheid te garanderen en mezelf gemoedsrust te geven terwijl ik weg was. De eerste paar dagen van de reis verliepen soepel. Kevin stuurde me foto’s van een lachende Lucy, en Sarah leek haar werk goed te doen. Maar naarmate de dagen verstreken, checkte ik constant de camerabeelden.

Op een avond, na een bijzonder lange en vermoeiende dag op mijn zakenreis, besloot ik de beelden te bekijken voordat ik naar bed ging. Wat ik zag, schokte me compleet. Het was nacht, en Lucy lag op de grond, duidelijk moeite met ademhalen hebbend. Sarah zat naast haar, probeerde haar te helpen, terwijl Kevin op het bed lag, schijnbaar in tranen.

Mijn hart bonsde in mijn borst. Ik greep onmiddellijk mijn telefoon en belde Kevin, maar hij nam niet op. Paniek overspoelde me terwijl ik de beelden bekeek, me hulpeloos en ver weg van huis voelend. Dertig minuten later ging mijn telefoon. Het was Kevin. Ik nam meteen op, mijn stem trillend. “Kevin, wat is er aan de hand? Wat is er met Lucy gebeurd?”

“Hayley, kalmeer,” zei Kevin, zijn stem schokkend. “Lucy had een ernstige episode. Ze kon niet ademen, en ik… ik bevroor. Ik kon niet bewegen. Ik had een paniekaanval.” Ik kon de pijn in zijn stem horen. “Wat bedoel je met bevriezen? En waarom was Sarah daar?”

“Lucy was extreem onrustig en huilde ontroostbaar. Ze leek rustiger met Sarah, dus vroeg ik haar om ’s nachts te blijven. Tijdens de nacht kreeg Lucy ademhalingsproblemen. Ik raakte in paniek en wist niet wat ik moest doen, maar Sarah… ze wist precies wat ze moest doen. Ze redde Lucy’s leven, Hayley.”

Een golf van emoties overspoelde me: opluchting dat Lucy in orde was, dankbaarheid naar Sarah, en schuldgevoel omdat ik aan haar had getwijfeld. “Dank je dat je me dit vertelt, Kevin. Ik ben zo blij dat Lucy in orde is.” De volgende ochtend wist ik een vlucht terug naar huis te krijgen. Zodra ik door de deur kwam, rende ik naar Lucy en pakte haar in mijn armen. Ze giechelde, zich niet bewust van de schrik die ze ons had gegeven. Kevin kwam naar me toe, uitgeput maar opgelucht om me te zien. “Hayley, het spijt me zo dat je er op deze manier achter moest komen.”

“Het is oké, Kevin. Het belangrijkste is dat Lucy in orde is,” zei ik, hem stevig omhelzend. Sarah kwam toen de kamer binnen, er wat aarzelend uitziend. “Hoi, Hayley. Het spijt me zo van alles. Ik deed wat ik kon om Lucy te helpen.” Ik draaide me naar haar toe, tranen in mijn ogen. “Dank je, Sarah. Dank je dat je er was voor Lucy en voor Kevin. Ik weet niet wat we zonder jou hadden gedaan.”

Sarah glimlachte, zichtbaar opgelucht. “Ik ben gewoon blij dat ze oké is.” Als de dagen verstreken, kon ik niet anders dan nadenken over alles wat er was gebeurd. Sarah had zichzelf bewezen op een manier die ik nooit had verwacht. Ik realiseerde me hoe verkeerd ik was geweest om aan haar te twijfelen. Ze was niet zomaar een nanny; ze was een reddingslijn voor ons gezin in een moment van crisis.

Femke Wiersma: hoe een nuchtere Friese politica uitgroeide tot een opvallende verschijning in Den Haag

Wie denkt dat politiek alleen maar bestaat uit grijze pakken, inhoudelijke discussies en formele optredens, heeft de opkomst van Femke Wiersma waarschijnlijk nog niet van dichtbij gevolgd. De politica van de BoerBurgerBeweging (BBB) is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de meest besproken verschijningen in Den Haag — niet alleen om haar inhoudelijke standpunten, maar ook vanwege de manier waarop zij zich presenteert. In een tijd waarin veel mensen afhaken van politieke debatten, weet Wiersma juist een bredere doelgroep te bereiken door toegankelijk, authentiek en zichtbaar te zijn.

Een opvallende persoonlijkheid in een formele wereld

Femke Wiersma laat zien dat politiek allang niet meer draait om het wegstoppen van persoonlijke stijl of identiteit. Waar veel politici geneigd zijn om volledig op te gaan in formele protocollen, kiest Wiersma ervoor om zichzelf te blijven. Dat betekent: nuchter, duidelijk, toegankelijk en met een uitstraling die zich niet laat inperken door verwachtingen.

Juist die combinatie van openheid en professionaliteit maakt dat ze opvalt. Zodra ze verschijnt in het parlement, bij een debat of in een interview, volgen reacties elkaar snel op. Niet zelden gaat het dan om de manier waarop ze zich presenteert — verzorgd, zelfverzekerd en herkenbaar — maar altijd binnen de grenzen van wat past bij een minister of bestuurder.

Die zichtbaarheid brengt gevolgen met zich mee. Ze lijkt zich ervan bewust dat je in de moderne politiek niet alleen inhoudelijke dossiers vertegenwoordigt, maar ook jezelf als persoon. Toch laat ze nooit de indruk ontstaan dat ze daarvan misbruik maakt. Alles blijft functioneel: toegankelijkheid gebruiken om een boodschap duidelijk over te brengen.

Van televisie naar politiek: een ongebruikelijke route

Veel mensen herinneren zich Femke nog uit haar deelname aan het populaire televisieprogramma Boer zoekt Vrouw in 2010. Die deelname maakte haar op dat moment bij een breed publiek bekend. Ze presenteerde zich toen al als iemand met een open houding, een vleugje humor en een praktische instelling. Hoewel haar deelname destijds vooral gericht was op de zoektocht naar liefde, bleek later dat haar verschijning ook iets anders opleverde: herkenbaarheid.

Toen Wiersma jaren later politiek actief werd voor de BBB, ging bij veel kijkers meteen een belletje rinkelen. Niet omdat ze bekend wilde zijn om haar verleden, maar omdat ze herkenning opriep. Die herkenning maakt dat zij nu gemakkelijker in gesprek komt met mensen die misschien niet vanzelf de politiek volgen.

De stap van televisiedeelnemer naar politica lijkt groot, maar Femke laat zien dat ervaringen buiten de politieke bubbel juist waardevol kunnen zijn. Ze kent het platteland, ze kent de agrarische sector van dichtbij, en ze weet hoe het is om zowel binnen als buiten de spotlight te staan. Dat maakt haar in de politiek een stevige, toegankelijke stem.

Een publieke figuur die social media begrijpt

Waar veel politici worstelen met sociale media, lijkt Wiersma er juist een natuurlijk gevoel voor te hebben. Ze toont zich online niet als iemand die alleen maar formele aankondigingen doet, maar als een persoon met een werkweek, een agenda, een team en een privéleven dat niet volledig verborgen blijft.

Op Instagram en andere platforms laat ze geregeld zien hoe een dag van een minister eruitziet — van vergaderingen en werkbezoeken tot momenten waarop ze even tot rust komt. Het is die mix van professionaliteit en menselijkheid die haar volgers aanspreekt. Ze is niet afstandelijk, maar ook niet op zoek naar sensatie. De balans is precies goed voor een publiek dat hongerig is naar politici die benaderbaar zijn.

Haar stijl is consistent: verzorgd, positief en helder. Ze houdt het luchtig waar dat kan, en serieus waar dat moet. Daardoor werkt haar online aanwezigheid eerder verbindend dan polariserend, en dat onderscheidt haar van veel andere politici.

Verfrissend in een tijd van politieke moeheid

Nederlandse politiek wordt regelmatig bestempeld als ‘saai’, ‘voorspelbaar’ of ‘vermoeiend’. Veel mensen haken af omdat discussies complex lijken en partijen steeds minder vertrouwen wekken. Juist in die context is een politica als Femke Wiersma opvallend. Niet alleen omdat ze zichtbaar is, maar omdat ze herkenbaar is.

Ze spreekt in begrijpelijke taal, blijft nuchter en laat zien dat politiek niet onbereikbaar hoeft te zijn. Haar Friese achtergrond draagt daar alleen maar aan bij: rechtdoorzee, praktisch en zonder poespas. Dat maakt dat mensen die normaal geen interesse hebben in Haagse kwesties, wel op haar berichten klikken. Ze slaat een brug tussen politiek en het dagelijkse leven. En dat is precies waar veel burgers behoefte aan hebben.

Een factor van betekenis binnen de BoerBurgerBeweging

Binnen de BBB is Femke Wiersma uitgegroeid tot een van de meest zichtbare gezichten. Waar Caroline van der Plas vooral landelijke bekendheid verwierf door haar rol als partijleider in functionele debatten, brengt Femke een andere dynamiek mee. Ze benadrukt de menselijke kant van politiek en laat zien dat je als minister of bestuurder ook gewoon jezelf kunt blijven.

Haar kennis van het platteland, haar brede netwerk binnen agrarische kringen en haar vermogen om ingewikkelde thema’s begrijpelijk uit te leggen, maken haar waardevol voor de partij. Tegelijkertijd vormt ze een nieuwe generatie politici die goed begrijpt dat zichtbaarheid en persoonlijkheid onderdeel zijn van de moderne democratie.

Een voorbeeld voor jonge vrouwen in de politiek

Wat veel mensen waarderen aan Femke Wiersma, is dat ze laat zien dat politiek niet betekent dat je jezelf moet aanpassen aan een vooraf bepaald plaatje. Je hoeft niet te verdwijnen in een uniform van donkerblauwe pakken om serieus genomen te worden. Sterker nog, door trouw te blijven aan jezelf, kun je juist sterker staan.

Voor jonge vrouwen die overwegen een politieke loopbaan te starten, is Wiersma een inspiratiebron. Ze laat zien dat een combinatie van professionaliteit, authenticiteit en eigen stijl niet alleen mogelijk is, maar zelfs een kracht vormt.

Politiek hoeft niet afstandelijk te zijn

Of je nu fan bent van de BoerBurgerBeweging of niet: het valt moeilijk te ontkennen dat Femke Wiersma een frisse verschijning is in Den Haag. Ze heeft een stijl die binnen de politieke wereld uniek is, maar altijd binnen professionele kaders blijft. Ze brengt kleur, energie en benaderbaarheid in een omgeving die soms juist het tegenovergestelde uitstraalt.

En misschien is dat precies waarom zoveel mensen naar haar kijken: ze maakt politiek begrijpelijker en toegankelijker, zonder dat de inhoud eronder lijdt.

Jade (18) moet nadenken over haar afscheid: “Het moment is aangebroken”

Er zijn verhalen die je even doen stilstaan, hoe druk het leven ook lijkt. Het verhaal van de 18-jarige Jade Kops is er zo één. Terwijl leeftijdsgenoten plannen maken voor studiejaren, vakanties en toekomstdromen, bevindt Jade zich in een compleet andere realiteit. Zij leeft met de wetenschap dat ze ongeneeslijk z!ek is, en dat haar tijd kostbaar én beperkt is. In een indrukwekkend en openhartig Instagrambericht vertelt Jade dat ze nu in de fase is beland waar ze nooit op voorbereid had kunnen zijn: het bespreken van haar afscheid.

Het zijn woorden die keihard binnenkomen — juist omdat ze komen van iemand die nog aan het begin van haar leven zou moeten staan. Jade benoemt het zelf: “Het moment is aangebroken.” En daarmee opent ze eerlijk een hoofdstuk dat zowel hartverscheurend als buitengewoon dapper is.

Diagnose die haar wereld veranderde

In 2021 kreeg Jade te horen dat er een tumor in haar keel was ontdekt. Een boodschap die alles op zijn kop zette. Sindsdien draait haar leven om behandelingen, z!ekenhuisbezoeken, hoop, onverwachte wendingen en het zoeken naar rust en liefde in de momenten die nog wél kunnen. Ondanks alles bleef Jade proberen te genieten van het leven, hoe moeilijk dat soms ook was. Ze deelde haar weg openhartig op sociale media, waardoor duizenden mensen met haar meeleefden.

Maar vorige week kwam er een moment waar zij en haar familie al lang tegenop keken: de uitvaartverzorger stond voor de deur. Het klinkt bijna onwerkelijk voor iemand van haar leeftijd — en toch moest Jade daarmee geconfronteerd worden. Ze beschrijft het moment zelf, met woorden die lezen alsof je naast haar op de bank zit.

“Met bibberende benen zaten we te wachten”

Jade vertelt dat zij samen met haar ouders thuis zat. De spanning vulde de ruimte; niemand wist precies hoe dit moment zou voelen. “We kletsen wat over koetjes en kalfjes,” schrijft Jade, “totdat de deurbel gaat.”

Wat daarna volgt is een scène die bijna filmisch aandoet, maar helaas bittere realiteit is.

Ze staat op, haalt diep adem en loopt naar de voordeur. Aan de andere kant staat een vriendelijke vrouw, die ze begroet en binnenlaat. Maar precies op dat moment schrikt Jade van haar eigen woorden. Ze hoort zichzelf iets zeggen wat voor andere 18-jarigen ondenkbaar zou zijn: “Ik laat een uitvaartverzorger binnen?” Besef en verdriet komen als golven tegelijk binnen. Het voelt alsof de kamer kleiner wordt, stiller, zwaarder.

“Daar zit ik dan. Achttien jaar.”

De uitvaartverzorger neemt plaats, slaat een laptop open en bladert door een boek met opties, locaties en keuzes die gemaakt moeten worden. Jade kijkt toe, hoort woorden voorbij komen over afscheid, over momenten, over details waarvoor een ander normaal vijftig, zestig of zeventig jaar de tijd krijgt om erover na te denken.

Maar Jade is achttien.

“Iemand tegenover mij praat over dingen waar ik nog helemaal niet klaar voor ben,” schrijft ze. Het beeld dat ze schetst is onwaarschijnlijk pijnlijk: een meisje, nog maar net volwassen, dat moet meeluisteren naar onderwerpen die eigenlijk mijlenver van haar zouden moeten liggen.

Tussen slokken thee door ziet Jade dat de vrouw tegenover haar vriendelijk glimlacht. Oppervlakkig kalm, professioneel, meelevend — maar voor Jade voelt het surrealistisch. “Dit gaat toch niet over míj? Niet nu. Niet op deze leeftijd.”

Een gedachtenstorm die geen pauze kent

Terwijl ze probeert te luisteren, weg te blijven van paniek en haar aandacht bij het gesprek te houden, merkt Jade dat haar gedachten alle kanten opschieten. Ze omschrijft het prachtig en tegelijk breekbaar:

“Mijn gedachten bewegen als druppels langs het raam.”

Ze ziet in haar hoofd beelden voorbij schieten die ze helemaal niet wil zien: hoe het afscheid eruit zou zien, wie er zouden zijn, wat het moment zou betekenen. Ze ziet scènes van haar familie, van betraande gezichten, van momenten die niemand op jonge leeftijd zou moeten visualiseren.

Daarom spreekt ze zichzelf toe.
Hard.
Streng.
Dapper.

“Nee, stoppen nu, Jade. Zover is het nog niet.”

Het is die zin die laat zien hoe ongelooflijk sterk ze is. Ze probeert zichzelf terug te halen, adem te halen, te focussen op wat nu nog wél kan. Ze probeert grip te houden op het leven dat ze nog steeds leeft, ondanks alles wat er speelt.

Van strijd naar berusting: een proces zonder handleiding

Het bijzondere aan Jade is hoe open ze blijft in haar woorden. Ze benoemt niet alleen wat ze voelt, maar ook wat ze hoopt. Ze wil dat haar familie straks niet alles alleen hoeft te bedenken. Ze wil dat er rust is, structuur, duidelijkheid.

“Het idee dat we na een aantal gesprekken straks ‘voorbereid’ zijn, geeft rust,” sluit ze af.

Het gebruik van dat woord — voorbereid — laat zien dat Jade bezig is om haar ouders te ontlasten, hoe zwaar het ook voor haarzelf is. Een vorm van liefde die bijna niet in woorden te vatten is.

Grote golf aan steun: “Je schrijft met je hart”

Onder haar bericht stromen de reacties binnen. Mensen noemen haar een talentvolle schrijver, een inspiratie, een voorbeeld in moed en kwetsbaarheid. Maar bovenal zien volgers vooral een meisje dat gigantisch veel kracht toont in een situatie waarin niemand zou willen zitten.

Jade raakt mensen met haar eerlijkheid. Met haar woorden. Met haar wil om, ondanks alles, nog steeds in het moment te leven. En dat blijkt uit de massale steun die ze online ontvangt. Berichten van vreemden, van vrienden, van mensen die zelf soortgelijke situaties hebben meegemaakt — allemaal laten ze weten dat ze met haar meeleven.

Een verhaal dat niemand onberoerd laat

De situatie van Jade is een hartverscheurend voorbeeld van hoe grillig het leven kan zijn. Hoe snel alles kan veranderen. Hoe jong iemand kan zijn en toch met vragen moet leven die normaal pas op hoge leeftijd komen. Het maakt haar verhaal niet alleen verdrietig, maar ook indrukwekkend. Omdat het laat zien hoe veerkrachtig een mens kan zijn, zelfs wanneer de omstandigheden de zwaarste denkbare zijn.

Jade toont dat kwetsbaarheid geen zwakte is maar juist moed. Dat delen een manier kan zijn om grip te houden. Dat woorden kunnen helen — zowel voor haarzelf als voor de mensen die haar verhaal lezen.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Jade Kops (@mijnlevenmetkanker_)

Wat kunnen we leren van Jade?

Dat elk moment waardevol is.
Dat liefde en familie boven alles staan.
Dat openheid anderen kan helpen om nooit weg te kijken van wat moeilijk is.
En dat kracht soms schuilt in precies die momenten waarop je breekt — maar toch dóórgaat.

Jade’s verhaal is rauw, eerlijk en onvergetelijk. Ze laat zien dat zelfs in de moeilijkste fase van het leven lichtpuntjes blijven bestaan, hoe klein ze soms ook zijn.

En precies dat maakt haar woorden zo bijzonder.

De Hanslers en hun Spaanse droom: hoe een realityshow verandert in een onverwachte rollercoaster

De realityserie De Hanslers: van de Piste naar de Playa werd aangekondigd als een vrolijk, zonnig avontuur over een Brabants gezin dat een nieuw leven probeert op te bouwen onder de Spaanse zon. De insteek: de familie Hansler wil een eigen strandtent openen in Alicante, een plek die volgens hun visie warmte, gezelligheid en ontspanning moet uitstralen. Maar zoals bij elke grote droom blijkt ook hier dat niet alles zo eenvoudig verloopt als vooraf gehoopt — en dat achter de schermen soms meer speelt dan je als kijker kunt vermoeden.

Vanaf de eerste minuten van de serie wordt duidelijk dat het project grootser is dan alleen een verhuizing naar de playa. Het gaat om vergunningen, samenwerkingen, investeringen, planning, locatiekeuzes en eindeloze details die opeens allemaal tegelijk aandacht vragen. De Spaanse bureaucratie blijkt niet te vergelijken met de directe aanpak waar Brabanders aan gewend zijn. Het tempo ligt lager, afspraken lopen anders en niets gaat zo snel als het gezin vooraf had gedacht. Precies dat maakt het programma aantrekkelijk voor de kijker: het laat zien hoe een droom vorm krijgt, maar ook hoe frustraties ontstaan wanneer de werkelijkheid tegenvalt.

Een familie die wil bouwen aan een toekomst in Spanje

Het centrale element in de serie is de ambitieuze opening van Beachclub Tammies, de naam die de Hanslers vol trots op hun nieuwe onderneming willen plakken. Het doel van de strandtent is helder: een kleurrijke, sfeervolle plek creëren waar toeristen én locals terechtkunnen voor muziek, cocktails, gezelligheid en een ontspannen vibe.

Mike, die van nature vrij praktisch is ingesteld, probeert vooral de technische en zakelijke kant van het project te overzien. Denk aan vergunningen, gesprekken met de gemeente, logistieke keuzes en het uitzoeken van leveranciers. Hij probeert daarbij balans te vinden tussen ambitie en realiteit, wat soms lastig is wanneer deadlines elkaar overlappen.

Monique, die als het gezicht van de familie wordt neergezet, stort zich volledig op elk detail van het interieur en de uitstraling. Geen menukaart, barkruk, lampion of placemat ontkomt aan haar aandacht. Waar anderen sneller zouden loslaten, neemt Monique juist de leiding en wil ze alles perfect hebben. Dat zorgt soms voor irritatie of botsingen binnen de familie, maar laat ook de passie zien die zij heeft voor het project.

De serie toont daarmee een mix van humor, chaos, spanning en ondernemerschap. Het streven naar een nieuwe toekomst in Spanje is zichtbaar oprecht, en de kijker leeft mee met de ups en downs die onvermijdelijk zijn wanneer je op buitenlandse grond probeert iets nieuws op te bouwen.

Critici zetten vraagtekens: hoe echt ís het avontuur?

Hoewel De Hanslers bedoeld lijkt als een vrolijk inkijkje in een groot avontuur, ontstond al snel de nodige discussie over de echtheid van wat er op televisie verschijnt. Vooral de relatie tussen Mike en Denise, die in de serie een prominente rol krijgt, zorgt voor veel vragen.

Volgens verschillende bronnen zou de relatie tussen de twee al beëindigd zijn vóórdat de opnames begonnen. Fans én critici vragen zich daardoor hardop af of Denise speciaal teruggehaald werd voor de serie, om het verhaal rond te maken en spanning toe te voegen. De timing van bekendmakingen, beelden die online opdoken en uitspraken van betrokkenen zorgen ervoor dat een deel van het publiek zijn twijfels heeft bij de authenticiteit van het programma.

Juicekanalen, waaronder RealityFBI, stellen zelfs dat er een groot deel in scène gezet is. Hoewel niets daarvan officieel bevestigd is, zorgt het wel voor een stroom aan reacties. Sommige kijkers vinden het nog steeds vermakelijk, anderen haken af omdat zij liever echte verhalen zien dan situaties die te glad ogen.

Monique zelf kreeg het daarbij zwaar te verduren. Zij werd al gezien als een van de opvallendste figuren van het programma, maar critici vinden haar in de serie zó aanwezig dat de term “tenenkrommend” regelmatig valt. Toch kijken juist daardoor veel mensen: ze kunnen zich eraan ergeren, maar het blijft tegelijkertijd verslavende televisie.

Beachclub Tammies: droom of decor?

Het grootste twistpunt ontstaat echter bij de strandtent zelf. RealityFBI publiceerde in de zomer beelden van de locatie waarop te zien zou zijn dat Beachclub Tammies geen enkele dag echt open is geweest voor publiek. Volgens het kanaal zou de locatie uitsluitend gebruikt zijn voor opnames, decorstukken en marketing, maar niet voor daadwerkelijk bedrijfsvoering.

Daarbovenop is inmiddels op Google te lezen dat de beachclub ‘permanent gesloten’ is. Dat roept de vraag op of de onderneming ooit daadwerkelijk volledig operationeel is geweest, of dat de plannen onderweg vertraagd, aangepast of zelfs stopgezet zijn.

Hoewel er vanuit het gezin geen officiële verklaring is gegeven, lijkt het avontuur in Alicante in ieder geval niet te zijn geworden wat het volgens de eerste plannen had moeten zijn. Voor veel kijkers voelt dat als een teleurstelling, juist omdat de serie zo sterk startte met de droom van iets nieuws opbouwen in het buitenland.

Waarom blijft De Hanslers tóch zo populair?

Ondanks de kritiek, de speculaties en de vragen rond de echtheid, blijft de serie opmerkelijk goed bekeken. Veel kijkers noemen het “irritainment”: televisie waar je je aan ergert, maar die je toch aan laat staan omdat het simpelweg fascinerend blijft om te volgen.

Het concept werkt omdat het inspeelt op herkenbare thema’s: familiebanden, dromen najagen, botsende karakters en de chaos die ontstaat wanneer mensen te dicht op elkaar zitten tijdens een grote verandering. De Hanslers laten zien hoe mooi én ingewikkeld het leven in het buitenland kan zijn, iets waar veel Nederlanders met emigratieplannen juist benieuwd naar zijn.

Daarnaast speelt de persoonlijkheid van Monique een grote rol. Of mensen haar nu geweldig vinden of totaal niet kunnen verdragen: ze roept emotie op. En emotie zorgt voor gesprekken, clicks, meningen en kijkcijfers — iets waar elke realityserie uiteindelijk op drijft.

Het einde van het avontuur in Alicante?

Voor nu lijkt het erop dat de droom van Beachclub Tammies ten einde komt. Of de familie zelf nog openheid zal geven over de achtergrond, toekomstplannen of het daadwerkelijke verloop van hun onderneming, moet de komende tijd blijken.

Wat vaststaat, is dat de serie voorlopig genoeg stof biedt voor discussie. De Hanslers hadden gehoopt te laten zien hoeveel werk er achter een emigratie en een horecazaak zit, en dat doel hebben ze zeker bereikt — al is het misschien niet op de manier die ze vooraf voor ogen hadden.

De vraag is nu: hoe gaat de familie verder? Keert iedereen terug naar Nederland? Komt er een nieuwe serie? Of komt er tóch nog een verrassende wending in Spanje?

Eén ding is zeker: de kijker blijft kijken. Want net als bij andere realitysuccessen geldt ook hier…

Je ergert je suf — maar je kunt toch niet wegzappen.

Wierd Duk slaat terug: hoe één talkshow-uitzending uitgroeide tot een nationale mediastorm

Wat begon als een ogenschijnlijk gewone talkshow-uitnodiging, groeide binnen enkele dagen uit tot een van de meest besproken mediagebeurtenissen van de week. Journalist Wierd Duk, bekend van zijn uitgesproken analyses en scherpe columns, zit opnieuw midden in een storm die niet alleen hemzelf raakt, maar ook de manier waarop talkshows werken — en hoe gasten daarover worden geïnformeerd.

Zaterdagavond liep het flink mis toen Duk tijdens een live-uitzending van het EO-programma Dit is de Week abrupt opstond en de studio verliet. Zijn vertrek werd binnen minuten gedeeld op sociale media en ontplofte binnen een uur op X. De kritiek, steunbetuigingen, meningen en tegenmeningen volgden elkaar razendsnel op. Maar nu, enkele dagen later, heeft Duk zelf de lont nog dieper in het kruitvat gestoken door een appgesprek openbaar te maken dat volgens hem bewijst dat hij verkeerd is voorgelicht vóór zijn deelname.

De kwestie raakt een gevoelige snaar: hoe eerlijk zijn talkshows over hun bedoelingen? En hoe gaan redacties om met gasten die niet vermoeden dat er een stevige confrontatie op hen wacht?

Wat gebeurde er in de uitzending?

De uitzending waar alles mee begon, had volgens Duk een duidelijk thema: de joods-christelijke cultuur in Nederland en de manier waarop die cultureel en maatschappelijk onder druk staat. Een onderwerp waarover hij vaker schrijft, spreekt en debatteert.

Toen hij de studio binnenkwam, verwachtte hij volgens eigen zeggen een serieus, inhoudelijk gesprek. Maar dat draaide anders uit.

Naast hem aan tafel zat opiniemaker Ronit Palache, die bekendstaat om haar scherpe observaties en uitgesproken mening. In plaats van een filosofisch debat over cultuur en waarden, opende ze vrijwel direct met kritiek op Duk zelf. Ze haalde uitspraken uit zijn podcasts aan, legde de nadruk op zijn toonzetting en stelde dat hij “apocriefe verhalen” verspreidt, onder meer over een eerder door hem genoemd risico in Moerdijk.

De toon was confronterend en voor Duk zichtbaar onverwacht. Binnen een paar minuten voelde hij zich, naar eigen zeggen, aangevallen in plaats van uitgenodigd tot gesprek. Zijn irritatie liep op, hij brak in, uitte zijn ongenoegen en zei uiteindelijk:

“Hier ben ik niet voor gekomen.”

Daarna stond hij op, liep de studio uit en liet presentatrice Margje Fikse en de rest van de tafel verbijsterd achter.

De online ontploffing — steun én kritiek

Binnen minuten werd het fragment gedeeld op sociale media. De hashtag #WierdDuk begon te trenden. Kijkers reageerden massaal, en het viel op hoe verdeeld de meningen waren.

Een greep uit de reacties:

• “Volkomen terecht dat hij opstond. Dit was een hinderlaag.”

• “Als journalist moet je tegen kritiek kunnen. Dit was niet professioneel.”

• “Duidelijk dat hij niet wist wat hem te wachten stond.”

• “Dit hoort bij het debat. Je weigert toch niet zomaar een gesprek?”

Die verdeeldheid zorgde ervoor dat het onderwerp niet bleef hangen bij het incident zelf, maar uitgroeide tot een bredere discussie over media, transparantie en vertrouwen.

EO verklaart: ‘Hij wist dat dit eraan zat te komen’

Omdat de ophef bleef groeien, bracht de EO al snel een verklaring naar buiten. Volgens de omroep was er wél duidelijk gecommuniceerd dat Palache stevige kritiek had op Duk en dat ze die wilde uiten aan tafel.

De redactie benadrukte dat Duk vooraf was geïnformeerd over de aard van het gesprek en dat hij dus niet verrast kon zijn door de persoonlijke wrijving. Sterker nog: volgens de EO was dat precies de reden om hem en Palache samen uit te nodigen.

De verklaring klonk als een poging om rust te creëren, maar zorgde voor het tegenovergestelde.

Want niet veel later kwam Duk zelf met tegenbewijs.

Wierd Duk deelt appgesprek: ‘Dit klopt niet wat jullie zeggen’

Duk plaatste op X screenshots van de uitnodiging die hij had ontvangen. In dat gesprek werd hem een “mooi, uitgebreid gesprek over de verdediging van de christelijke cultuur” beloofd. Palache werd slechts genoemd als iemand met een andere achtergrond en een aanvullende blik.

Nergens, zo benadrukt Duk, stond dat hij zich moest voorbereiden op scherpe persoonlijke kritiek of op een debat over zijn journalistieke integriteit. Volgens hem was het gesprek totaal anders gepresenteerd dan het in werkelijkheid bleek te zijn.

Duk schreef:

“Bij volledige informatie was ik nooit gekomen. Ik was uitgenodigd onder valse voorwendselen.”

Hij noemde de EO-reactie daarop “een onwaarheid” en benadrukte dat hij normaal gesproken privécommunicatie nooit deelt, maar nu geen andere keuze zag omdat hij zich slachtoffer voelde van verdraaiing.

Een groter vraagstuk komt bovendrijven

Het incident rond Duk staat niet op zichzelf. De afgelopen jaren zijn er vaker discussies geweest over de manier waarop talkshows gasten benaderen. Vooral wanneer het gaat om gevoelige thema’s — politiek, cultuur, religie — lopen gasten soms in situaties die niet overeenkomen met hun verwachting.

Het geval-Duk raakt precies aan dat pijnpunt:

• Hoe eerlijk moeten redacties zijn over de invalshoek?

• Moet een gast altijd weten dat hij een confrontatie tegemoet gaat?

• Wanneer wordt kritische journalistiek een hinderlaag?

• En hoever mag een talkshow gaan in het verrassen of “uitlokken” van reacties?

Kijkers zien steeds vaker dat talkshows leunen op spanning, botsing en virale fragmenten. Voorstanders noemen dat dynamiek. Kritische kijkers noemen het onveilig en manipulatief.

In dit geval lijkt de kloof tussen omroep en gast groter dan ooit.

Waarom Duk zo fel reageert

Wierd Duk is niet iemand die snel terugdeinst voor debat. Hij heeft veel discussies gevoerd, ook met tegenstanders, en is vertrouwd met stevige kritiek. Juist daarom viel het velen op dat hij deze keer opstond en wegliep.

Volgens hem zit daar een principiële reden achter.

Hij zegt dat een discussie alleen zin heeft als alle partijen weten waar het gesprek over gaat, en als er geen sprake is van vooraf ingestelde valkuilen. Zijn vertrek was volgens hem een reactie op het gevoel dat het gesprek niet eerlijk was opgezet.

Daarnaast voelde hij zich persoonlijk aangevallen op een manier die volgens hem niets meer te maken had met het topic.

Zijn woorden:

“Ik was uitgenodigd voor een inhoudelijk gesprek. In plaats daarvan werd er karaktermoord gepleegd.”

Dit is een leugen van @DIT_eo Mij was verteld dat Palache het niet eens is met mijn nadruk op het belang van onze joods-christelijke wortels. Mij is niets gezegd over haar eventuele bezwaren tegen mijn ‘werkwijze’. In dat geval was ik niet eens gekomen. Dus get your act together… pic.twitter.com/NfmG26nWpU

— Wierd Duk ܦܝܪܬ ܕܘܟ (@wierdduk) November 24, 2025

De weg vooruit — of een ruzie die nog niet voorbij is

De storm rond de uitzending lijkt nog lang niet te zijn gaan liggen. Zowel de EO als Duk blijven bij hun versie van het verhaal. En doordat Duk privé-apps deelde, is er nu nóg meer voer voor discussie.

Wat opvalt:

• Journalisten debatteren onderling over de grenzen van talkshowjournalistiek.

• Politici mengen zich in de kwestie, vaak met grote woorden over framing, transparantie of polarisatie.

• Kijkers twijfelen wat ze moeten geloven, want beide kanten vertellen een compleet ander verhaal.

Het incident laat zien hoe broos het vertrouwen is tussen talkshows en hun gasten — en hoe snel een verkeerd ingeschat gesprek kan uitmonden in landelijke ophef.

Slot: het gesprek dat nooit gevoerd werd

Ironisch genoeg ging de uitzending maar nauwelijks over het oorspronkelijke onderwerp: de joods-christelijke cultuur. In plaats daarvan werd het een voorbeeld van hoe datzelfde maatschappelijke debat vastloopt door miscommunicatie, onderlinge vurigheid en verschillen in verwachtingen.

Of er een vervolg komt? Dat is nog niet duidelijk.

Maar één ding staat vast:

De manier waarop dit ging, zal nog lang worden besproken — niet alleen vanwege Wierd Duk, maar vooral vanwege de vraag hoe open, eerlijk en respectvol talkshows moeten zijn in een tijd waarin de hele wereld meekijkt.

Peter Gillis, een naam die de afgelopen jaren synoniem is geworden met succes in de Nederlandse recreatiebranche, heeft een flinke reputatie opgebouwd met zijn populaire televisieprogramma ‘Massa is Kassa’ op SBS6. Met een indrukwekkend aantal vakantieparken onder zijn beheer trekt Gillis jaarlijks honderdduizenden bezoekers. Een van de parels in zijn collectie is Park Hengelhoef, bekend om zijn uitgebreide zwemfaciliteiten. Maar ondanks de grandeur van zijn parken, lijkt er achter de schermen iets mis te gaan.

Een Blik op Park Hengelhoef

Park Hengelhoef, gelegen in een prachtige omgeving, staat bekend om zijn subtropisch zwemparadijs, compleet met grote glijbanen en een wildwaterbaan. Op papier klinkt het als de perfecte bestemming voor gezinnen en avonturiers. Echter, de praktijk lijkt anders te zijn, zoals blijkt uit verschillende recensies en persoonlijke ervaringen van bezoekers.

Onderhoud en Kostenbesparing

Peter Gillis staat bekend om zijn strakke financiële beleid. Hij let nauwlettend op de kosten en probeert waar mogelijk te besparen, ook als het gaat om het onderhoud en de renovatie van zijn parken. Dit kostenbesparende beleid heeft echter een keerzijde. Na jaren van bezuinigingen is het gebrek aan onderhoud en de keuze voor de laagste prijs goed zichtbaar geworden in de parken, en dit blijft niet onopgemerkt door de bezoekers.

Recensie van XtremeRides

Het YouTube-kanaal XtremeRides, beheerd door een enthousiaste recensent van pretparken en zwembaden, bracht onlangs een bezoek aan het zwembad van Park Hengelhoef. De recensent, die alles filmt en uitprobeert wat het park te bieden heeft, was zeer kritisch over de staat van het zwembad.

Kritische Blik op het Zwembad

In zijn recensie deelde de man achter XtremeRides zijn ongenoegen over het zwembad. “Sinds het programma ‘Massa is Kassa’ op televisie is, heb ik geen Oostappen zwembad meer bezocht,” begint hij zijn video. “Wat een anti-reclame die serie en wat slecht. Dat je 80 miljoen hebt, ermee pronkt en je parken er dramatisch bij liggen. Het maakt je gewoon woest.”

Hij beschrijft zijn eerdere ervaringen met het zwembad, die consistent negatief waren. “Ik heb dit bad vaker bezocht en nooit is het goed geweest. Of het was vies, of het was kapot.” Zijn verwachtingen waren laag, ondanks dat het zwembad in 2022 volledig gerenoveerd zou zijn. “In deze video gaan we met een kritische blik door het bad heen. Voor de duidelijkheid, Peter is trots op dit zwembad. Neem dat mee in de review,” voegt hij eraan toe.

De Werkelijkheid van de Renovatie

Ondanks de recente renovatie lijkt er weinig verbeterd te zijn aan de staat van het zwembad. De recensent wijst op verschillende problemen, variërend van vuile faciliteiten tot kapotte onderdelen. Zijn conclusie is duidelijk: de kwaliteit van het zwembad is ver onder de maat, zeker gezien de trots die Peter Gillis uitstraalt over zijn park.

Bezoekerservaringen

De ervaringen van de recensent worden bevestigd door talrijke bezoekersrecensies online. Veel gasten klagen over de slechte staat van de faciliteiten en de schijnbare desinteresse in goed onderhoud. Het lijkt erop dat de bezuinigingen van Peter Gillis een negatieve impact hebben op de algehele ervaring van de bezoekers, wat resulteert in een groeiend aantal ontevreden gasten.

Balans tussen Kostenbesparing en Kwaliteit

Het beheer van grote vakantieparken zoals die van Peter Gillis vereist een delicate balans tussen kostenbesparing en het waarborgen van kwaliteit. Terwijl Gillis ongetwijfeld veel succes heeft geboekt met zijn financiële strategieën, lijkt het erop dat de huidige staat van sommige parken, zoals Park Hengelhoef, de gevolgen ondervindt van te veel besparen.

De Toekomst van Gillis’ Vakantieparken

Het is duidelijk dat Peter Gillis voor een uitdaging staat. Het behouden van zijn reputatie en het blijven aantrekken van bezoekers vereist een herziening van zijn onderhoudsbeleid. Het vinden van een evenwicht waarbij zowel de kosten beheerst worden als de kwaliteit van de parken gewaarborgd blijft, is cruciaal voor het toekomstige succes van zijn bedrijf.

Conclusie

Peter Gillis heeft met zijn programma ‘Massa is Kassa’ een herkenbare merknaam gecreëerd in de recreatiesector. Echter, de kritiek die hij krijgt op de staat van zijn vakantieparken, met name Park Hengelhoef, werpt een schaduw over zijn succes. Het is essentieel voor Gillis om de feedback van bezoekers serieus te nemen en te investeren in het onderhoud en de kwaliteit van zijn parken. Alleen dan kan hij ervoor zorgen dat zijn parken niet alleen in naam groot zijn, maar ook in beleving en kwaliteit.

Diep verdriet voor Alex uit Over Mijn Lijk: nieuwe bult blijkt opnieuw een agressieve tum0r

Het jonge gezin van Alex, bekend uit seizoen acht van Over Mijn Lijk, beleeft opnieuw een buitengewoon zware periode. In een openhartige blog deelt zijn vrouw Linda dat er slecht nieuws is binnengekomen: de nieuwe bult op Alex’ hoofd blijkt opnieuw een kwaadaardige tum0r. Een mededeling die, hoe zeer zij het ook zagen aankomen, keihard binnenkomt bij het gezin. De woorden die Linda kiest zijn vol emotie, machteloosheid en tegelijkertijd verbazing over hoe snel alles nu weer gaat. “De tranen weten zich een weg naar buiten te duwen,” schrijft ze — een zin die de omvang van het moment in één klap voelbaar maakt.

Een periode vol hoop — maar ook constante alertheid

Linda begint haar blog met het beschrijven van het gevoel dat ze niet goed weet hoe ze dit nieuws moet verwoorden. Dat is begrijpelijk: de afgelopen maanden verliepen in een fragiele balans tussen hoop, herstel en voortdurende alertheid.

Veertien weken geleden onderging Alex zijn eerdere operatie. Het was de tweede keer dat artsen een sarcoom uit zijn schedel moesten verwijderen. Het gezin wist dat de risico’s aanwezig bleven, maar hoopte op rust na de ingreep.

Helaas merkte Alex al vrij snel dat er een nieuwe bult ontstond op een andere plek. Dat zorgde voor pijn, ongemak en een herkenbare angst — de angst dat er iets opnieuw mis kon zijn. Linda schrijft dat ze al eerder aanvoelde dat de situatie zorgelijk kon zijn: “Ik had het donkerbruine vermoeden dat de sarcoom op de nieuwe plek aan het groeien was.”

Deze intuïtie maakte dat ze snel contact zocht met de behandelend artsen, die besloten om de scan te vervroegen. Het wachten op de uitslag was zenuwslopend, maar niets had hen kunnen voorbereiden op de ernst van de bevindingen.

De uitslag: veel ernstiger dan gehoopt

Helaas blijkt dat de bange voorgevoelens écht uitkwamen. Linda deelt in haar blog met zichtbare ontzetting dat de tum0r niet alleen is teruggekeerd, maar ook op meerdere plekken actief is.

Ze schrijft:

“De sarcoomtum0r is inderdaad op de plek waar de nieuwe bult zit gegroeid. Maar ook in het voorhoofd, de zijkant, onder de neppe schedel, door het hersenvlies en over de schedelrand.”

Het is niet alleen de ontdekking zelf die hard binnenkomt, maar ook het ongekend hoge tempo waarin alles zich ontwikkelt. “Ongelooflijk hard gegaan,” noteert Linda. “Dit tempo hadden we niet verwacht.”

Het gezin wordt opnieuw geconfronteerd met het feit dat hun situatie fragiel blijft — en dat ze leefden in een rustperiode die plotseling lijkt verbroken.

Verslagenheid en machteloosheid

Het nieuws raakt Alex en Linda diep. Niet alleen omdat hun eigen toekomst opnieuw op losse schroeven staat, maar vooral omdat ze het liefst hun jonge zoontje Aaron willen beschermen tegen deze onzekerheid.

Linda verwoordt hun gevoel van machteloosheid op een hartverscheurende manier:

“Wat gaan we nu aan Aaron vertellen? We willen zo graag doen alsof het er niet is. Maar dat kan niet, want de tranen weten zich een weg naar buiten te duwen.”

Het gezin probeert sterk te blijven, maar dit soort momenten confronteert hen direct met de realiteit: er bestaat geen pauzeknop, geen moment waarop ze kunnen zeggen “we doen even alsof het goed gaat.”

Disneyland voor Kerst: nog wél, maar mogelijk eerder

Te midden van al deze zorgen had het gezin een korte vakantie gepland rond de kerstdagen — een bezoek aan Disneyland, een plek vol lichtjes, fantasie en even ontsnappen aan alles.

Linda schrijft:

“Met de arts besproken vandaag en even wachten op dinsdag, maar waarschijnlijk moeten we Disney vervroegen. Geeft niks, als we maar kunnen gaan.”

Het gezin probeert vast te houden aan deze plannen, al moet het misschien worden aangepast. Het feit dat ze willen gaan, zegt veel. Niet omdat ze de werkelijkheid ontkennen, maar omdat ze momenten van licht blijven zoeken — juist nu de wolken zo donker boven hen hangen.

De impact van steeds slechter nieuws

Wie Alex en Linda al langer volgt, weet dat ze een lange weg achter de rug hebben. Hun deelname aan Over Mijn Lijk bracht hun verhaal bij een groot publiek, en veel kijkers bleven hen daarna volgen via social media en blogs.

Alex is iemand die altijd hoop blijft uitstralen — ook when de omstandigheden zwaar zijn. Linda is de stem die alles eerlijk en openhartig deelt. Die dynamiek zorgt ervoor dat veel mensen zich verbonden voelen met hun gezin.

Het nieuwe nieuws zorgt dan ook voor een gevoel van collectieve verslagenheid bij de vele volgers die met hen meeleven. Vaak reageren mensen met steunbetuigingen, lieve berichten, kaarsjes en wensende woorden. Het is duidelijk dat het gezin deze steun enorm waardeert.

Een pijnlijk parallel: nieuw seizoen Over Mijn Lijk

Alsof het nieuws rond Alex nog niet pijnlijk genoeg is, speelt er op de achtergrond nog iets anders. Binnenkort start het elfde seizoen van Over Mijn Lijk. Vorige week werd bekend dat twee deelnemers uit dat nieuwe seizoen inmiddels al zijn weggevallen.

Het zorgt voor een dubbele emotionaliteit in de community rondom het programma. Voor veel mensen benadrukt het opnieuw hoe kwetsbaar het leven is en hoe waardevol elke dag kan zijn — vooral voor gezinnen die leven met z!ekte, onzekerheid en telkens terugkerende uitslagen.

Hoe nu verder?

Wat de komende weken gaan brengen, is voor Alex, Linda en Aaron onduidelijk. De artsen denken mee, plannen worden bijgesteld, behandelingen worden bekeken.

Maar in het midden van dat alles blijven zij zich richten op waar ze wél invloed op hebben:

• samen zijn

• herinneringen maken

• momenten van licht koesteren

• eerlijk communiceren met elkaar

• en vasthouden aan liefde, hoe zwaar de omstandigheden ook worden

Het is een situatie die niemand zich wenst — maar de openhartigheid waarmee Linda de situatie beschrijft, raakt veel mensen diep. Het maakt duidelijk hoe waardevol het is dat zij hun verhaal willen blijven delen, ook nu het moeilijker is dan ooit.

De Hanslers trappen af met chaos, emotie én een stortvloed aan kritiek: zo viel de eerste aflevering in de smaak

Maandagavond maakte Nederland eindelijk kennis met De Hanslers: van de Piste naar de Playa, de langverwachte realityserie waarin het gezin Hansler — en vooral moeder Monique — centraal staat. Al wekenlang werd er druk gespeculeerd over de inhoud, de dynamiek binnen het gezin en de rol van Denise, die kort vóór de première haar relatiebreuk met Mike bekendmaakte. Daardoor hing er rond de start van het programma al een geladen sfeer: nieuwsgierigheid, irritatie én verwachtingen die torenhoog waren.

De eerste aflevering liet in één klap zien waarom dit programma zoveel stof doet opwaaien: het is een mix van drukte, familiebanden die onder spanning staan, liefdesperikelen, humor, ongemak én een enorme dosis persoonlijkheid. En die persoonlijkheid komt vooral van één iemand: Monique Hansler, de moeder van Mike, die de aflevering volledig naar zich toe trok — op een manier die kijkers óf vermakelijk, óf ronduit vermoeiend vonden.

Een binnenkomer vol chaos — alsof je een drukke groepsapp binnenloopt

Vanaf de eerste minuut werden kijkers ondergedompeld in het leven van de familie Hansler. Niet langzaam opbouwen, geen rustige introductie — De Hanslers begon alsof je een volle groepschat opent waarin iedereen tegelijk praat, appt, klaagt en lacht.

Camerabeelden volgden Mike, vader Peter, ex-vriendin Denise én natuurlijk Monique door hun nieuwe leven aan de Spaanse kust. Er werd verhuisd, geklust, gediscussieerd en gelachen, maar vooral: er werd door elkaar heen gepraat.

Veel kijkers beschreven de aflevering hetzelfde: “Het voelt alsof je midden in een gesprek valt dat al uren bezig is.”

Toch zat daar ook de charme: geen gepolijste dialogen, geen ingestudeerde scènes, maar een realitypakket dat ongefilterd aanvoelde. Althans… ongefilterd tot op het punt dat het ongemakkelijk werd.

Monique Hansler: het kloppende hart én de grootste bron van ophef

Wie De Hanslers kijkt, kan onmogelijk om Monique heen. Ze is warm, aanwezig, energiek, maar bovenal: ze houdt nergens haar mond over. En dat valt niet altijd in de smaak.

In de eerste aflevering sprong Monique direct in het diepe: ze bemoeide zich met Mikes keuzes, de inrichting van de beachclub, de planning, de boodschappen, de sfeer én natuurlijk… met Denise.

Voor sommigen is het goud:

• “Zij maakt het programma, zonder haar was het saai.”

Anderen konden het minder waarderen:

• “Ik kijk naar Monique en voel mijn bloeddruk stijgen.”

• “Waarom praat ze overal dwars doorheen?”

• “Ze is het gezelligste drama dat je niet in je eigen familie wil.”

Het meest besproken moment was haar houding tegenover Denise. Er hing spanning — tastbaar in de lucht, in elke blik, in elk zuchtje ongemak.

Monique bemoeit zich overal mee — en kijkt nergens van weg

Monique stort zich in alles. In de relatieperikelen van Mike en Denise was ze zichtbaar aanwezig. Ze gaf adviezen waar niemand om vroeg, nam beslissingen alsof het haar eigen liefdesleven betrof en maakte opmerkingen die sommigen direct als “te direct” of zelfs “onhandig” bestempelden.

Waar Denise zichtbaar probeerde om rustig, beleefd en gecontroleerd te blijven, zag het publiek hoe Monique zich in elk gesprek wurmde. Soms met goede bedoelingen, soms met scherpe randjes.

Het resultaat: een aflevering die krioelde van ongemakkelijke momenten die tegelijkertijd verslavend waren om naar te kijken.

Kijkers reageren massaal en verdeeld: irritatie én fascinatie

Op sociale media barstte het los. Binnen minuten stond de hashtag #DeHanslers vol met reacties.

Enkele veelgelezen reacties:

• “Monique is de chaos waar ik niet om heb gevraagd, maar die ik blijkbaar wel blijf kijken.”

• “Mijn jeuk krijgt jeuk. Wat een bemoeienis.”

• “Ik ben boos, gefrustreerd én dolblij dat dit bestaat.”

Veel mensen vonden dat Denise, die al in de aanloop naar de serie veel emoties liet zien rondom de breuk, te weinig ruimte kreeg.

Een kijker schreef:

• “Je ziet de ongemakkelijkheid van Denise van de tv af druipen.”

Toch vonden anderen het juist interessant dat de serie zo rauw is.

• “Eindelijk reality die écht reality is — met echte frictie.”

Maxime Meiland schuift aan in de discussie — en heeft geen goed woord over voor Monique

Toen bekend werd dat De Hanslers het tijdslot van De Meilandjes overnam, was het slechts een kwestie van tijd voordat Maxime Meiland zou reageren.

En dat deed ze — uitgebreid én zonder filter.

In haar reactie gaf Maxime aan dat ze de afleveringen zelf niet volledig had gekeken, maar dat ze wél talloze fragmenten op sociale media voorbij had zien komen.

Haar oordeel over Monique was helder:

“Die moeder vind ik zó pittig! Ik schrok er echt van. Ik dacht: hoe? hoe? hoe?”

En over Denise zei Maxime:

“Ik had gewoon helemaal met dat kind te doen. Je zag de ongemakkelijkheid van de tv afkomen.”

Veel kijkers voelen hetzelfde: dat Denise, nog herstellende van liefdesverdriet, opnieuw in een rollercoaster belandde door de manier waarop Monique zich opstelde.

Is dit irritatie-tv of verslavende reality? Waarschijnlijk allebei

Wat deze eerste aflevering vooral duidelijk maakt, is dat De Hanslers niet halfbakken is. Het is intens, luidruchtig en ogenschijnlijk ongefilterd. Het maakt emoties los — soms warme, maar vaker scherpe.

En dat is precies waarom realityprogramma’s scoren:

• mensen willen drama

• mensen willen echte emoties

• mensen willen frictie

• mensen willen schuren, lachen, zuchten én blijven kijken

De Hanslers biedt dat allemaal.

Monique is de spil, de vonk, de storm én het middelpunt van alle gesprekken. Soms charmant, soms confronterend, soms hilarisch, soms irritant — maar altijd aanwezig.

Zonder haar zou deze serie misschien rustiger, vriendelijker en toegankelijker zijn. Maar óók: minder spraakmakend.

Conclusie: de Hanslers zijn begonnen — en niemand kan er omheen

De eerste aflevering bewijst één ding onomstotelijk: De Hanslers is een programma waar heel Nederland een mening over heeft.

Het is intens, het is druk, het is ongemakkelijk, het is komisch — en het is bijna onmogelijk om niet te blijven kijken.

Of je nu komt voor het drama, de liefde, de ruzies of de Spaanse zon: de serie levert.

En met Monique in de hoofdrol is de kans groot dat de komende afleveringen nog meer stof doen opwaaien.