Art Rooijakkers heeft zijn volgers een update gegeven over zijn gezondheid, nadat hij recentelijk een operatie onderging vanwege zijn aanhoudende stemproblemen. De presentator, die in 2022 tijdelijk zijn werk neerlegde vanwege stemproblemen, had in februari opnieuw een ingreep aan zijn stembanden. Na een periode van stilte, waarin hij opnieuw niet mocht praten, is hij nu voorzichtig optimistisch over zijn herstel.

Stemproblemen blijven een uitdaging

Voor elke presentator zou het een nachtmerrie zijn: niet kunnen praten. Dit is precies wat Art Rooijakkers in de afgelopen jaren heeft ervaren. In 2022 moest hij tijdelijk stoppen met zijn werk bij SBS6 vanwege ernstige stemproblemen, die hem maandenlang de mond snoerden. Destijds kreeg hij het advies om gedurende honderd dagen niet te praten, wat een enorme impact had op zijn werk en privéleven. Dit jaar, net nadat hij begon met Nieuws van de Dag, gebeurde het opnieuw. Art moest zijn werkzaamheden stopzetten en weer wekenlang zijn stem rust geven.

De operatie en herstel

In februari onderging Art opnieuw een operatie aan zijn stembanden, een stap die hij met vertrouwen tegemoet ging. De operatie was nodig om zijn stemproblemen aan te pakken en eindelijk een oplossing te vinden voor de aanhoudende klachten. Inmiddels zijn er enkele weken verstreken sinds de ingreep en deelt Art een positieve update via zijn Instagram Story.

Art postte een foto van een fietstas met de woorden ‘Art’ en ‘Zorgen’ in het wit geschreven. Hij zag dit als een teken en deelde het met zijn volgers: “Update: deze fietstas zag ik op de terugweg van een, voorzichtig, goede controle,” schreef hij. “Op naar snel minder Art zorgen, dus!” De positieve toon in zijn bericht geeft aan dat hij zich langzaam maar zeker beter voelt, al blijft het nog onduidelijk wanneer hij zijn werkzaamheden kan hervatten.

Gezondheid voorop

Hoewel Art zijn fans en kijkers graag wil informeren over zijn herstel, blijft de gezondheid zijn prioriteit. Hij gaf duidelijk aan dat hij pas weer terug zal keren naar Nieuws van de Dag wanneer hij volledig hersteld is en zijn stem weer optimaal functioneert. Het is een belangrijke boodschap: gezondheid staat voorop. Art benadrukt dat hij de tijd neemt die nodig is om volledig te herstellen, zodat hij op een gezonde manier weer kan terugkeren naar zijn werk.

De update geeft niet alleen een geruststellende boodschap voor zijn fans, maar benadrukt ook hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen, vooral als je met een probleem zoals stemproblemen te maken hebt. Voor Art blijft de focus dus niet alleen op zijn herstel liggen, maar ook op het bewaken van zijn welzijn in de toekomst.

Terugkeer blijft onzeker

Ondanks de positieve update blijft het voor Art nog onduidelijk wanneer hij zijn werk weer zal oppakken. Zijn terugkeer bij Nieuws van de Dag hangt af van hoe goed zijn stem zich herstelt en wanneer de artsen groen licht geven om weer volop aan de slag te gaan. Tot die tijd zal hij zijn gezondheid vooropstellen en met geduld werken aan zijn herstel.

Het is duidelijk dat Art Rooijakkers zijn gezondheid serieus neemt en niet overhaast wil terugkeren naar het scherm voordat hij zich volledig in staat voelt om zijn werk weer goed uit te voeren. Zijn volgers kunnen in ieder geval een lichte glimlach niet onderdrukken bij de optimistische toon van zijn bericht, en ze zullen ongetwijfeld uitkijken naar zijn terugkeer, wanneer dat moment eindelijk komt.

Vrijdagavond was presentatrice Hélène Hendriks te gast bij Vandaag Inside en liet ze zich van haar kritische kant zien. Dit keer niet richting haar collega’s, maar richting de stand-up act van cabaretier Stefan Pop in de uitzending van Lubach. Hoewel Johan Derksen en de andere heren van Vandaag Inside al vaker kritisch waren over Arjen Lubach, kon ook Hélène haar mening niet voor zich houden.

De “Pijnlijke” Act van Stefan Pop

Ondanks een verbod van RTL om fragmenten van Lubach te tonen, besloot Vandaag Inside-presentator Wilfred Genee een aantal fragmenten toch in de uitzending te laten zien.

Het begon met een ongemakkelijk muzikaal optreden in Lubach, maar de kritiek escaleerde pas echt toen cabaretier Stefan Pop en zijn stand-up act aan bod kwamen. De reacties van het publiek en de sfeer tijdens zijn optreden zorgden voor een flinke dosis plaatsvervangende schaamte bij de Vandaag Inside-tafel. Het was duidelijk dat het niet in de smaak viel, zelfs niet bij Johan Derksen, die al eerder had aangegeven dat het niet “zijn humor” was.

Hélène’s Kritiek op de Act

Stefan zelf vond achteraf dat zijn optreden “niet zo slecht” was gegaan, maar Hélène Hendriks vond het optreden zo pijnlijk dat het niet eens uitmaakte of Stefan het zelf leuk vond.

“Dit boeit helemaal niet. Of jij het nu zelf leuk vindt of niet, dat maakt niet uit. Het gaat erom of het publiek het leuk vindt, toch?” zei Hélène. Ze was zelfs verbaasd dat Lubach zo’n act had uitgenodigd zonder van tevoren te kijken wat voor soort humor het zou zijn. “Ik neem aan dat als je zo’n man uitnodigt, je eerst hoort wat hij doet en dan al kan concluderen: dit gaat hem niet worden,” voegde ze er aan toe.

Krachtige Kritiek op Arjen Lubach

Ook Johan Derksen sloot zich aan bij de kritiek op Lubach. Volgens hem kreeg Lubach voor het eerst in zijn carrière kritiek, terwijl hij altijd werd geprezen. “Hij nodigt cabaretiers uit waarmee je de mensen wegjaagt!” aldus Johan. Hij vond dat Lubach zijn humor en de keuze van gasten niet goed op orde had.

Daarnaast werd het commerciële karakter van Lubach ook flink onder vuur genomen. Wilfred Genee merkte op dat het onderbreken van het programma door reclameblokken de flow uit de uitzending haalt. “Vroeger ging je in één tempo door en zat je er lekker in. Nu word je ineens onderbroken door een reclameblok. Dat haalt de flow eruit,” zei hij.

De kritiek op Lubach en de stand-up act van Stefan Pop zorgde dus voor heel wat stof tot nadenken bij de Vandaag Inside-tafel, en de discussie ging ook nog lang door op sociale media.

De Spaanse kroonprinses Leonor ligt opnieuw onder een vergrootglas, ditmaal door een controversiële publicatie van het tijdschrift Diez Minutos. De cover van hun nieuwste editie toont een nietsverhullende bikinifoto van de 19-jarige troonopvolgster. Dit heeft geleid tot een golf van verontwaardiging in Spanje, waar velen de publicatie als respectloos en grensoverschrijdend beschouwen.

Publieke verontwaardiging

Met de kop “Prinses Leonor ontspannen op het strand” presenteert Diez Minutos de foto alsof het om een onschuldige vakantiesnap gaat. De afbeelding, genomen in de buurt van Montevideo, Uruguay, toont Leonor in bikini, zonder context of terughoudendheid. Veel Spanjaarden vinden dat hiermee een grens is overschreden.

Op social media laten mensen hun woede blijken. Op de Instagram-pagina van het tijdschrift regent het verontwaardigde reacties. “Is het echt nodig om een 19-jarig meisje zo op de cover te zetten?” vraagt iemand zich af. Anderen trekken de vergelijking met hun eigen kinderen: “Zouden we dit accepteren als het om onze dochters ging?” De algemene consensus is duidelijk: dit had nooit gepubliceerd mogen worden.

Koningin Letizia woedend

De ophef blijft niet beperkt tot het publiek. Binnen de koninklijke familie is er eveneens grote onrust. Met name koningin Letizia, die al jaren haar dochters uit de sensatiepers probeert te houden, zou volgens bronnen van Vanitatis/El Confidencial woedend zijn over de publicatie. Zij heeft zich altijd fel uitgesproken tegen media-aandacht die de privacy van haar dochters schendt en deze foto is voor haar een grove inbreuk.

Juridische stappen?

Het is niet de eerste keer dat de Spaanse koninklijke familie te maken krijgt met ongewenste mediabelangstelling, maar deze zaak lijkt de publieke opinie in extreme mate te hebben geraakt. Experts speculeren dat er juridische stappen overwogen worden tegen Diez Minutos. Spanje kent strenge privacywetten, zeker als het gaat om minderjarigen of jonge publieke figuren.

Sensatie boven ethiek

Critici beschuldigen Diez Minutos ervan sensatie boven ethiek te verkiezen. Het blad heeft nog geen officiële reactie gegeven op de ophef, maar het is duidelijk dat deze publicatie meer kwaad dan goed heeft gedaan. Hoewel roddelbladen vaker foto’s publiceren van leden van koningshuizen, lijkt deze specifieke cover een nieuw dieptepunt te zijn.

Einde van de persvrijheid?

Sommigen stellen dat de discussie breder is dan alleen Leonor’s foto. Waar ligt de grens tussen persvrijheid en privacy? In hoeverre mogen media beelden van jonge, publieke figuren zonder hun toestemming publiceren? Dit incident kan mogelijk leiden tot strengere regels en beperkingen voor Spaanse roddelbladen.

Het publiek kiest de kant van Leonor

Wat wel duidelijk is: de Spaanse bevolking schaart zich massaal achter de prinses. Online en in talkshows klinkt de roep om meer respect voor de jonge troonopvolgster. Velen vinden dat de pers haar met rust moet laten en haar niet als object van publieke consumptie mag behandelen.

Of Diez Minutos spijt krijgt van deze beslissing, zal de komende weken blijken. Maar één ding is zeker: deze cover heeft meer losgemaakt dan het blad had kunnen voorzien.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Revista Diez Minutos (@revistadiezminutos)

Karin Bloemen openhartig over strijd van haar dochter Eliane: ‘Als ik de moed opgeef, wat moet zij dan?’

Zangeres, actrice en cabaretière Karin Bloemen staat bekend om haar krachtige stem, flamboyante optredens en haar warme persoonlijkheid. Afgelopen seizoen wist ze nog diepe indruk te maken tijdens haar deelname aan Beste Zangers, maar achter de schermen speelt zich al jaren een veel zwaarder verhaal af. In een emotioneel interview met weekblad Story deelt Karin een pijnlijk hoofdstuk uit haar privéleven: de slepende gezondheidsproblemen van haar dochter Eliane, en de frustratie over de zorg die zij in Nederland niet kreeg.

Een moeder in strijd voor haar kind

Karin Bloemen is niet alleen een gevierde artieste, maar ook een toegewijde moeder. Haar dochter Eliane kampt al jaren met ernstige gezondheidsklachten. De situatie is inmiddels zo ernstig dat ze dagelijks pijn heeft en nauwelijks een moment zonder ongemak kent. De diagnose? Een driedubbele hernia. En ondanks de ernst van de klachten, voelde het voor Karin en haar dochter alsof ze keer op keer van het kastje naar de muur werden gestuurd binnen de Nederlandse gezondheidszorg.

“In Nederland werd ons verteld dat een operatie niet noodzakelijk was,” vertelt Karin met hoorbare teleurstelling. “Volgens de artsen was het allemaal ‘niet ernstig genoeg’. Maar ik zag hoe mijn dochter iedere dag kapotging van de pijn. Dat breekt je hart als moeder. Je wil helpen, maar je handen zijn gebonden.”

Geen hulp in Nederland: ‘We zijn in de steek gelaten’

Na meerdere teleurstellende z!ekenhuisbezoeken en zonder uitzicht op behandeling, besloot Karin het heft in eigen handen te nemen. Ze bracht Eliane naar een z!ekenhuis in Duitsland, waar ze wél serieus werd genomen. “We konden daar vrijwel direct terecht, en de artsen waren geschokt dat we zo lang hadden gewacht. Als we nóg een maand langer hadden gewacht, dan was haar linkerbeen mogelijk blijvend verlamd geraakt.”

De operatie kon gelukkig doorgaan, maar het prijskaartje was fors. Karin betaalde 15.000 euro uit eigen zak om haar dochter te laten opereren. En dat steekt.

“Ik heb geen cent teruggekregen van de verzekering,” vertelt ze. “Dat is toch onvoorstelbaar? We zijn in Nederland tot twee keer toe in de steek gelaten. Ik snap echt niet waarom de medische noodzaak niet werd erkend.”

De oorsprong van het leed: een 0ngeluk op zolder

De medische klachten van Eliane zijn niet uit de lucht komen vallen. Jaren geleden kreeg ze een zwaar zolderluik tegen haar hoofd. Dat ogenschijnlijk kleine incident was het begin van een jarenlange lijdensweg. Sindsdien heeft Eliane dagelijks last van hevige hoofdpijn, terugkerende migraineaanvallen en later dus ook de ernstige rugproblemen.

“Er is geen dag dat ze zich goed voelt,” vertelt Karin. “Ze wordt elke ochtend wakker met pijn. En dan moet ze zichzelf bij elkaar rapen om de dag door te komen.”

Voor een moeder is dat ondraaglijk om aan te zien. Karin is altijd een vechter geweest, zowel in haar carrière als in haar privéleven, maar deze situatie raakt haar zichtbaar diep. “Als moeder maak ik me al dertien jaar lang zorgen, elke dag opnieuw. Het is een constante zorg, een gevoel dat nooit helemaal weggaat.”

Hoop houden ondanks alles

Toch weigert Karin Bloemen om zich te laten breken door de situatie. Ze blijft vechten voor haar dochter, voor hoop, en voor verbetering. “We geven niet op,” benadrukt ze. “We blijven zoeken naar manieren om haar te helpen. En als ik de moed opgeef, wat moet zij dan?”

Die mentaliteit kenmerkt haar kracht. Ondanks alles blijft Karin optimistisch. “Het is zwaar, ja. Maar we hebben elkaar. En zolang we blijven geloven in verbetering, is er hoop.”

Karin benadrukt dat de steun van familie, vrienden en fans ook een grote rol speelt in deze moeilijke tijd. “Mensen leven mee, sturen lieve berichten. Dat doet zoveel goed. Het geeft ons kracht.”

Brede discussie over zorg

Het verhaal van Karin en Eliane staat niet op zichzelf. Hun ervaring is herkenbaar voor velen die zich niet serieus genomen voelen door de medische wereld. De discussie over de toegankelijkheid en het functioneren van de Nederlandse zorg laait daarmee opnieuw op.

“Het kan toch niet zo zijn dat mensen die écht iets mankeren, telkens afgewezen worden?” vraagt Karin zich af. “En dat je uiteindelijk maar moet uitwijken naar het buitenland om hulp te krijgen. Dat klopt toch niet?”

Ze hoopt dan ook dat haar verhaal iets losmaakt. “Als mijn openheid ertoe leidt dat er ergens een belletje gaat rinkelen, dat mensen zeggen ‘hé, dit kan zo niet langer’, dan heb ik iets bereikt.”

Een blik op de toekomst

Ondanks de zorgen en frustraties blijft Karin vooruit kijken. Voor haar dochter, maar ook voor zichzelf. Haar werk als zangeres en actrice helpt haar om de balans te bewaren. “Zingen geeft mij energie. Als ik op het podium sta, vergeet ik even alles. Dan ben ik alleen maar bezig met geven, met delen, met verbinden.”

Maar de realiteit ligt elke keer weer op de loer. De thuissituatie met Eliane vraagt constante aandacht en inzet. De toekomst is onzeker, maar hoopvol. “We gaan stap voor stap. We zijn er nog lang niet, maar we zijn op weg. En dat is wat telt.”

Dankbaarheid voor het leven

Wat Karin Bloemen vooral uitstraalt, is dankbaarheid. Ondanks alles blijft ze geloven in het goede. “We hebben het niet makkelijk, maar we hebben elkaar. En zolang we liefde blijven voelen en hoop blijven koesteren, komen we er wel.”

De zangeres hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om niet op te geven. “Er zijn zoveel mensen die in een vergelijkbare situatie zitten. Die zich machteloos voelen. Ik wil zeggen: blijf zoeken, blijf vechten. Laat je niet wegsturen als je weet dat er iets mis is. Je kent je eigen lichaam – of dat van je kind – het allerbeste.”

Tot slot

Karin Bloemen is altijd een publiek figuur geweest, maar haar verhaal over Eliane laat zien hoe kwetsbaar zelfs de sterkste mensen kunnen zijn. Door haar openheid, moed en vasthoudendheid biedt ze herkenning én hoop voor anderen die te maken hebben met z!ekte, zorg en onrecht.

Ze blijft zich inzetten voor haar dochter en hoopt dat ook de zorgsector in Nederland zal inzien dat maatwerk, luisteren en tijdige hulp van levensbelang kunnen zijn. “Ik wil gewoon dat mijn dochter zich weer een beetje mens kan voelen,” besluit Karin. “Dat is alles wat ik vraag.”

Gerard Joling raakt én vermaakt in tweede aflevering van Only Joling: van ‘links secreet’ tot hartverscheurend grafbezoek

Vrijdagavond, primetime, en dat betekent in tv-land: tijd voor een nieuwe aflevering van Only Joling. Het was pas de tweede aflevering van het programma, maar de toon is al helemaal gezet. Net als vorige week zaten kijkers massaal voor de buis om te kijken naar het leven van Gerard Joling, in een mix van vrolijke chaos, persoonlijke ontboezemingen en keiharde oneliners. En ja, ook deze keer was Twitter – of eigenlijk X – weer roodgloeiend.

Kijkcijferkanon met scherpe randjes

Dat Gerard zijn tong niet in bedwang houdt, weten we inmiddels. En in de aflevering van vanavond werd dat nogmaals bevestigd. De opmerking over burgemeester Femke Halsema, die hij ‘een links secreet’ noemde, zorgde voor opschudding én gegrinnik. Op X regende het reacties: sommigen vonden het ongepast, anderen prezen Gerard juist om zijn ongefilterde eerlijkheid. “Eindelijk iemand die zegt wat hij denkt,” schreef een kijker. “Geer is tenminste nog écht.”

Een kijkje achter de glimlach

Wat Only Joling onderscheidt van zoveel andere realityprogramma’s, is dat het niet alleen maar draait om glitter en glamour. Gerard neemt de kijker ook mee naar zijn verdrietige momenten. Zo volgde de camera hem deze keer naar het graf van zijn beste vriend Bert Peters, die vorig jaar 0verleed aan de gevolgen van een heftige z!ekte. De zanger vertelde dat hij het graf nog niet eerder had bezocht, deels omdat het te pijnlijk was.

“Hij merkt het toch niet meer,” zegt Gerard openhartig. “Aan de andere kant doe je het ook uit respect.” Die kwetsbaarheid, gecombineerd met zijn bekende droogkomische toon, zorgt voor een unieke sfeer. Het is zowel intiem als nuchter – typerend voor Gerard.

Grapjes bij het graf

Wie denkt dat Gerard zich bij een graf automatisch van zijn grappige kant onthoudt, heeft het mis. Hij wandelt ook even langs het graf van modeontwerper Frans Molenaar en haalt daar herinneringen op. “Voor hem heb ik nog modeshows gelopen,” vertelt hij, waarna hij droog toevoegt: “Ja, maar die trui die ik van hem kreeg, moest ik nog wel afrekenen.”

Ook bij het graf van Bert blijft hij zichzelf. “Bert had graag nog wat geld in het laatje achtergelaten, maar dat is helaas niet gelukt.” De balans tussen humor en verdriet raakt kijkers recht in het hart. “Dat is waarom ik zo van Geer hou,” schrijft een fan op social media. “Zelfs in de moeilijkste momenten weet hij licht te brengen.”

Bloedserieus, tussen de grappen door

Tussen de grappen en kwinkslagen door wordt wel duidelijk hoeveel verdriet Gerard nog steeds heeft. “We missen je vreselijk,” zegt hij zacht. “Maar het is zoals het is. Ik kan wel zeggen: je ligt hier mooi, maar daar koop je ook geen barst voor. Het is klote allemaal.”

Die zin – rauw en oprecht – blijft bij veel kijkers hangen. “Wat een menselijkheid,” schrijft iemand op Facebook. “Dit is Gerard op zijn puurst. De glamour mag dan mooi zijn, maar dit is wat écht raakt.”

Feest in het verzorgingshuis

Gelukkig zat er ook volop vrolijkheid in de aflevering. Gerard trad namelijk op in een ouderencentrum, en dat werd een feestje om nooit te vergeten. Met hits als “Maak me gek” en “Mexico” wist hij de hele zaal aan het zingen – en dansen – te krijgen. Bij het tweede nummer begon spontaan een polonaise.

De beelden van swingende rollators en juichende ouderen waren hartverwarmend. Op social media werd dit segment massaal gedeeld. “Zo zie je maar weer: muziek maakt alles beter,” aldus een kijker. “Wat een energie brengt die man mee!”

Kijkers zijn fan van de ‘echtheid’

De reacties op Only Joling zijn opnieuw overweldigend positief. Kijkers prijzen Gerard om zijn authenticiteit en toegankelijkheid. “Hij blijft gewoon Gerard, ondanks alle roem,” zegt een fan op Instagram. “Geen sterallures, geen afstand. Alsof je naar je buurman zit te kijken – maar dan eentje die toevallig kan zingen en glitter draagt.”

Anderen wijzen op de afwisseling tussen emotie en humor. “Het ene moment lach je om een keiharde grap, het andere moment slik je je tranen weg,” schrijft een kijker. “Dat is pas televisie.”

Kritiek op het ‘links secreet’-moment

Toch was er ook kritiek, met name op de opmerking over Halsema. Sommige kijkers vonden het onnodig grof. “Waarom dat politieke gesneer? Dat verpest het programma,” vond een ander. Toch hield het merendeel van het publiek zich op de vlakte, en voor veel mensen was het gewoon “typisch Gerard”.

Volgens media-analisten is het juist die directheid die Gerard onderscheidt van anderen. Zijn uitspraken zijn misschien niet altijd politiek correct, maar ze zijn wel oprecht – en dat wordt gewaardeerd.

Waar zit de kracht van het programma?

De grote kracht van Only Joling zit ‘m in de balans. Enerzijds is er ruimte voor grote glamourmomenten, vrolijke optredens en over-the-top outfits. Anderzijds schuwt het programma de moeilijke thema’s niet. Sterker nog: juist de scènes waarin Gerard zich van zijn kwetsbare kant laat zien, worden het meest besproken online.

Wat ook opvalt is hoe goed de afleveringen zijn opgebouwd. Van vrolijke scènes met familie of publiek, tot intieme momenten op de begraafplaats of in zijn eentje thuis: het programma biedt een compleet beeld van de persoon achter het fenomeen Gerard Joling.

En wat zegt Gerard er zelf over?

Gerard zelf laat op Instagram weten blij te zijn met alle reacties. “Dank voor alle lieve berichten! Het blijft spannend om jezelf zo te laten zien, maar het voelt goed.” Hij sluit zijn bericht af met een knipoog: “En ja hoor, volgende week komt er wéér een uitschieter!”

Volgende week weer voor de buis?

Als het aan kijkend Nederland ligt: absoluut. De verwachting is dat ook de komende afleveringen hoge kijkcijfers zullen scoren. De unieke mix van lachen, meehuilen en meeleven blijkt een schot in de roos.

En of je nou kijkt voor de grappen, de muziek, de emotie of gewoon voor de gezelligheid: Only Joling levert wat het belooft. Een show die nét zo veelzijdig is als de man zelf.

Heb jij ook gekeken? Wat vond jij het mooiste moment van de aflevering? Laat een reactie achter op Facebook en praat mee met duizenden anderen! 🎤✨📺

Ik heb het meeste al gezien in zijn vlogs, maar toch.. Het mag van mij wel 2,5 uur duren. GEER is Geer gewoon leuk om dit zo te zien. Leven als Gerard Joling thuis en uit huis. Thuis is hij zo lekker gewoon. ❤️ #onlyjoling

— Pauline (@pauletta69) April 4, 2025

Het verdrietige verhaal van Émile Soleil: hoe een bergdorp zich verbond in hoop en rouw

De zomer van 2023 begon in het Franse bergdorp Haut-Vernet als een tijd van rust en samenzijn. Tussen groene hellingen, kabbelende beekjes en de geur van dennennaalden brachten Philippe en Anne Vedovini een paar weken door met hun kleinzoon Émile Soleil. De tweejarige peuter bracht vrolijkheid met zich mee. Zijn nieuwsgierige blik, energieke pasjes en verwondering voor alles wat bewoog — van vlinders tot bladeren — vulden het kleine dorpje met leven.

Maar wat een zorgeloze vakantie had moeten zijn, veranderde in een gebeurtenis die de gemeenschap, en later heel Frankrijk, in zijn greep zou houden.

Een kind verdwijnt, een dorp komt in beweging

Het was een warme zomerdag toen Émile plotseling uit het zicht verdween. In een dorp als Haut-Vernet, waar buren elkaar groeten en men de deuren openlaat, leek zoiets bijna onmogelijk. Toch was hij weg. Zijn grootouders sloegen meteen alarm en binnen enkele uren werd het hele dorp wakker geschud.

Wat volgde was een ongekende inzet. Buren, vrienden, vrijwilligers en mensen uit omliggende dorpen trokken de bergen in, op blote voeten en met het hart op de juiste plek. Geen pad bleef onbetreden, geen struik ongeschikt om onder te kijken. Helikopters, speurhonden en drones werden ingezet. De Franse gendarmerie mobiliseerde alles wat nodig was. De hoop was dat Émile misschien achter een vlinder aan was gegaan of een helling was afgedwaald. De gedachten waren vol verwachting, de inzet hartverwarmend.

In deze momenten bleek hoe krachtig verbondenheid kan zijn. Mensen die elkaar nauwelijks kenden, stonden nu samen op modderige paden. Ze deelden thermoskannen met koffie, troostende woorden en bovenal de wens dat Émile snel weer veilig thuis zou zijn.

Maanden later: een vondst in de lente

De maanden verstreken. De hoop vervaagde, maar de vraagtekens bleven. Tot op een dag in maart 2024 opnieuw beweging kwam in het stille verdriet. In een afgelegen, moeilijk bereikbaar gebied, zo’n anderhalve kilometer van het huis van zijn grootouders, werden menselijke resten gevonden. De plek lag diep verscholen, tussen rotsen, bloemen en oud gebladerte. Na zorgvuldig onderzoek werd bevestigd wat velen vreesden: het was Émile.

De vondst bracht nieuwe emoties met zich mee. Verdriet en rouw kwamen terug, maar ook vragen. Hoe was hij daar terechtgekomen? Was het een ongeluk? Iets anders? Het onderzoek begon opnieuw, dit keer met meer gegevens, maar ook met voorzichtigheid en respect.

Onderzoek met aandacht en nuance

De autoriteiten pakten het grondig aan. Niet vanuit wantrouwen, maar om elk stukje van de puzzel te begrijpen. Alles werd onderzocht: natuurlijke sporen, sporen van dieren, en het gedrag van mensen op die dag. Wat gebeurde er in en rond het huis? Wie was waar? Zelfs het weer en de stand van de zon kregen aandacht.

De aanpak bleef zorgvuldig. Onderzoekers wilden niet zomaar conclusies trekken, maar stap voor stap uitvinden wat zich mogelijk had afgespeeld. De familie Vedovini werkte hierin mee. Ze gaven openheid, zonder zich te hoeven verdedigen. De gesprekken vonden plaats in een rustige, menselijke sfeer. Niet om schuld te zoeken, maar om waarheid te vinden.

De rol van de ouders

Émile’s ouders waren niet aanwezig op het moment van zijn verdwijning. Toch speelden ze sindsdien een belangrijke rol. Ze zochten geen media-aandacht, geen publiek debat, maar probeerden in stilte te begrijpen, te rouwen, en een manier te vinden om verder te leven.

Hun dankbaarheid voor de gemeenschap was groot. Voor de mensen die zochten, die bloemen legden, en die zonder Émile ooit gekend te hebben, toch met tranen in de ogen liepen. Zij stelden zich open op voor gesprekken met onderzoekers, maar bovenal zochten ze naar betekenis. Hoe eer je een kind dat je moet missen? Hoe geef je liefde een plek als het je wordt afgenomen?

Hun kracht lag in hun kwetsbaarheid. In stilte, maar met open hart, bleven ze aanwezig.

Haut-Vernet, verbonden in verlies

Het dorpje zelf werd ongewild middelpunt van nationale aandacht. Toch bleef Haut-Vernet zichzelf: warm, ingetogen, verbonden. Bewoners bakten taarten voor elkaar, hielden elkaar vast, en vonden steun in het ritme van de natuur. Kinderen speelden weer op straat. Wandelpaden die eerst gesloten waren, werden opnieuw ontdekt — niet uit nieuwsgierigheid, maar om herinneringen te koesteren.

Émile werd deel van het dorp. Niet alleen in verhalen, maar ook in de manier waarop mensen naar elkaar gingen kijken. Met meer aandacht. Met zachtere stemmen. Met een extra hand op de schouder, of een blik die iets langer bleef hangen.

Meer dan een tragisch verhaal

Het verhaal van Émile raakte een snaar, ook buiten Haut-Vernet. Omdat het ging over iets universeels: verlies, hoop, en menselijkheid. Het bracht gesprekken op gang over veiligheid, waakzaamheid, en hoe we als samenleving omgaan met kwetsbaarheid. Hoe snel we oordelen, maar ook hoe krachtig we kunnen verbinden als we ons hart openen.

De dood van Émile blijft een wond, maar ook een spiegel. Hij roept ons op tot meer zachtheid in hoe we met elkaar omgaan. Tot meer aandacht voor de kleine dingen. Tot luisteren, waar we normaal willen spreken.

Wat blijft

Er zijn nog steeds vragen. Sommige zullen misschien nooit beantwoord worden. Maar er is ook iets dat blijft: de liefde voor een kind. Die verdwijnt niet. Die zit in elk vergezicht over de bergen, in het gezang van een vogel, in het ritselen van de bomen.

Haut-Vernet is weer stil. Maar niet leeg. In de stilte leeft iets voort. Émile leeft voort — in herinneringen, in gesprekken, in het licht dat door de bomen valt.

Zolang Johan Derksen nog op de buis te zien is, hoef je niet bang te zijn dat het stil wordt rond de Vandaag Inside-analist. Maar ondanks zijn scherpe pen, uitgesproken mening en energieke voorkomen, ontkomt ook Derksen niet aan de gedachte dat het leven eindig is. De 76-jarige snor denkt inmiddels na over zijn eigen uitvaart — en dat leidt tot opvallende keuzes. Eén daarvan? Zijn goede vriend John de Bever mag onder geen beding zingen op zijn begrafenis. “Ik heb hem dat verboden,” zegt Johan met een mengeling van humor en overtuiging.

“Het moet geen feest worden”

Tijdens een recente uitzending van Vandaag Inside kwamen de heren op een lichtelijk macaber onderwerp: de d00d. Wilfred Genee stelde de vraag wat Johan zoal zou willen bij zijn afscheid, en dat leidde tot een uitgesproken – en vooral typisch Derksen – antwoord. “Ik wil gewoon dat ze me netjes begraven. Geen poespas, geen gezang van John de Bever, want dat zou het veel te vrolijk maken. Ik heb hem ook echt verboden om daar te zingen,” aldus Johan.

De tafelgenoten konden er wel om lachen, maar Johan was bloedserieus. “Kijk, ik mag John ontzettend graag. Maar ik wil geen volksfeest van mijn begrafenis maken. Geen ‘Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht’ aan de rand van mijn graf. Dat lijkt me niks.”

Geen trek in een tv-uitvaart

Ook het programma De Kist, waarin bekende Nederlanders praten over hun eigen d00d en hoe ze die het liefst zouden willen beleven, is volledig aan Johan voorbijgegaan. Hij vertelt dat hij benaderd werd voor deelname, maar vriendelijk bedankt heeft.

“Die man komt dan voorrijden in zo’n klein autootje, met een d00dskist op het dak, en dan moet je met een serieus gezicht gaan zitten praten over je sterfelijkheid. Nee hoor, dat hoeft van mij allemaal niet. Dan staan de mensen in Grolloo nog te juichen omdat ze denken dat het eindelijk zover is,” grapt hij.

Hoewel het onderwerp zwaar is, benadert Johan het met zijn kenmerkende droge humor. En eerlijk is eerlijk, die combinatie van luchtigheid en levenswijsheid maakt dat je er ondanks alles toch om moet glimlachen.

Bang voor de d00d? Nee joh!

Wilfred Genee vroeg zich hardop af of er misschien meer achter Johan’s nuchtere houding zit. “Ben je dan toch ergens bang voor? Dat het einde eraan komt?”

Maar daar wil Derksen niets van weten. “Nee man. Ik ben helemaal niet bang voor de d00d. Ik zeg altijd: breng mij maar naar de overkant van de straat – daar ligt het kerkhof. Makkelijk zat.”

Het is typerend voor de man die jarenlang zijn ongezouten mening gaf over voetbal, politiek, media en alles daartussenin. Iemand die niet terugdeinst voor scherpe woorden en harde waarheden, blijkt ook in de laatste fase van het leven die lijn gewoon door te trekken.

Geen speeches, geen sentiment

Wat betreft zijn uitvaart, heeft Johan het allemaal het liefst zo eenvoudig mogelijk. Geen toespraken, geen eerbetonen, en al helemaal geen lange verhalen over hoe bijzonder hij was. “Ik hoef echt geen mensen die een mooi praatje houden. Ik weet zelf wel hoe ik was. Dat hoeven ze niet voor mij op te sommen.”

Op de vraag van Wilfred of hij dan écht niks wil — “Zelfs wij niet? Wij mogen ook niks zeggen?” — blijft Johan bij zijn standpunt. “Nee, ook jullie niet. Ik wil niet dat jullie daar staan te ouwehoeren alsof het een aflevering van Vandaag Inside is. Kom gewoon, gooi een bloemetje, en ga daarna aan de borrel.”

Daarmee laat Johan zien dat hij ondanks zijn ironische opmerkingen, ook nadenkt over het effect van zijn uitvaart op de mensen om hem heen. Liever geen gedoe, maar ook geen leegte. Hij hoopt dan ook dat zijn vrienden wél gewoon komen opdagen. “Jullie komen toch wel? Anders lig ik daar helemaal alleen, dat wil ik ook niet.”

John de Bever: zanger én vriend

Wat het bijzonder maakt, is dat Johan het verzoek richting John de Bever niet uit botheid doet. Integendeel, de twee delen al jaren een bijzondere band. Ze zijn vaak samen op tv te zien, gaan met elkaar op pad en hebben zichtbaar plezier in elkaars gezelschap.

Dat Johan nu uitgerekend hém vraagt om níet te zingen op zijn uitvaart, zegt iets over hoe belangrijk hij het vindt dat zijn afscheid in lijn ligt met wie hij is: nuchter, ingetogen, en zonder spektakel. Geen franje, geen glitter, geen polonaise. Gewoon, een man in een kist, en een paar mensen die afscheid nemen. En daarna: het leven weer door.

Of John zich daar daadwerkelijk aan zal houden, is natuurlijk de vraag. Maar als we de woorden van Derksen moeten geloven, is het hem bloedserieus.

De d00d, maar dan met een knipoog

Waar veel mensen de d00d vermijden als onderwerp, laat Johan zien dat je het met een zekere luchtigheid en zelfspot kunt benaderen. Niet om het onderwerp kleiner te maken dan het is, maar om het menselijk te houden. “Je moet er gewoon over kunnen praten,” aldus Derksen. “Het hoort bij het leven.”

En als dat betekent dat zijn uitvaart gepaard gaat met stilte in plaats van zang, dan is dat prima. Geen ballads, geen tranentrekkers, geen dramatische afscheidsliedjes. Geen wervelende show, maar een stille groet.

Toch een beetje verdriet

Natuurlijk zit er achter die harde grappen ook een vorm van melancholie. Johan is niet bang voor de d00d, maar hij is zich er wel van bewust dat het einde op een dag komt. Hij kijkt er niet naar uit, maar hij omarmt het idee met dezelfde nuchterheid als waarmee hij elke avond het nieuws fileert.

Het feit dat hij nu al bezig is met het regelen van zijn afscheid – zij het met een knipoog – geeft aan dat hij het leven niet als vanzelfsprekend beschouwt. Misschien is dat ook wel de les die hij ons, tussen neus en lippen door, meegeeft.

“Breng me maar over de straat”

Of Johan Derksen binnenkort het tijdelijke met het eeuwige verwisselt? Zeker niet als het aan hem ligt. Hij is voorlopig nog van plan elke dag op de buis te verschijnen, en de wereld van zijn messcherpe meningen te voorzien. Maar mocht die dag toch komen, dan weten we nu in ieder geval wat hij niet wil: John de Bever die zingt aan zijn graf.

En ergens, diep vanbinnen, hopen we allemaal dat die wens nog héél lang niet ingewilligd hoeft te worden.

✨ Laat ons weten wat jij van Johan’s nuchtere kijk op het leven en de d00d vindt. Zou jij ook willen bepalen wie er wél of niet op jouw uitvaart mag zingen? Praat mee in de reacties op Facebook!

Winter Vol Liefde in Seefeld: Wanneer reality-tv realiteit lijkt te verliezen

Het afgelopen seizoen van Winter Vol Liefde was zonder twijfel het meest spraakmakende tot nu toe. En dat is grotendeels te danken aan een opvallende combinatie van over-the-top persoonlijkheden, ongemakkelijke interacties en een moeder die met militaire precisie de zoektocht naar liefde van haar zoon regisseert. De setting in het Oostenrijkse Seefeld had iets sprookjesachtigs moeten hebben, maar wat kijkers voorgeschoteld kregen, deed eerder denken aan een absurdistisch toneelstuk. Was dit nog reality-tv, of zaten we midden in een parodie op het genre?

Mike en zijn moeder Monique: meer dan een duo

De grootste aandachtstrekker was zonder twijfel Mike – of beter gezegd: zijn moeder Monique. Waar andere deelnemers de vrijheid kregen om op eigen houtje hun liefdespad te bewandelen, leek Mike eerder een bijrol te spelen in het script van zijn moeder. Monique had niet alleen een uitgesproken mening over de vrouwen die zich voor haar zoon meldden, maar leek zelfs de leiding te nemen in het selectieproces.

Kijkers reageerden massaal op sociale media: “Waarom heeft Monique geen eigen stoel bij de rozenuitreiking?” en “Zelden iemand zó dominant gezien in een datingshow.” Alles moest via haar, inclusief de beruchte ‘vleeskeuring’ waar elke vrouw die Mike ontmoette eerst doorheen moest. En wie daar niet met vlag en wimpel voor slaagde? Die mocht meteen haar koffers pakken.

Toch bleek er één vrouw die het hart van Monique wist te veroveren: Denise. En dat zette de kijkers op scherp.

Is Denise een actrice?

Denise verscheen relatief laat in het seizoen, maar wist in korte tijd een onuitwisbare indruk te maken. Haar uiterlijk, houding en reacties deden bij velen meteen alarmbellen rinkelen. “Te mooi, te welbespraakt, te ingestudeerd”, klonk het online. “Dat is geen toeval, dit moet een ingehuurde actrice zijn.”

Het populaire reality-account Reality.FBI besloot op onderzoek uit te gaan en kwam tot een opmerkelijke conclusie: Denise is géén actrice, althans niet officieel. Ze zou vorig jaar gespot zijn op een feestje met Rizwanos – een deelnemer uit Married at First Sight: Match or Mistake. Volgens bronnen zou Denise daar bovengemiddelde interesse in hem hebben getoond. “Of er iets tussen die twee is gebeurd, weten we niet. Maar de ambitie om in de realitywereld door te breken, lijkt wel aannemelijk,” stelt Reality.FBI.

En die theorie wordt gevoed door haar online activiteiten. Denise zag haar Instagram-volgers sinds haar deelname exploderen: van enkele honderden naar meer dan 65.000. Een flinke stijging, die volgens veel kijkers geen toeval is. “Dit is haar springplank naar het influencerbestaan,” wordt er gefluisterd op platforms als X en Instagram.

Angela de Jong: ‘Zoektocht is niet van Mike’

Ook media-analist Angela de Jong liet zich niet onbetuigd. In haar podcast nam ze geen blad voor de mond: “Mike zoekt helemaal geen vrouw. Dit doet hij voor zijn moeder. Dat is toch wel duidelijk?” Volgens haar straalde alles aan Mike uit dat hij er vooral was om Monique tevreden te houden – niet om de liefde van zijn leven te vinden.

Sterker nog, Angela liet doorschemeren dat ze ‘in-de-kast-vibes’ voelde bij Mike. “Of hij op vrouwen valt of niet, dat moet hij zelf weten. Maar het voelt allemaal een beetje gemaakt. Alsof dit niet zijn verhaal is, maar dat van zijn moeder,” aldus de tv-recensente.

Deze uitspraken zorgden voor verdeeldheid onder luisteraars. Sommigen vonden dat Angela spot-on was, anderen vonden dat ze onnodig speculeerde over iemands seksuele geaardheid. Desondanks zette haar analyse aan tot nadenken: hoeveel is echt, en hoeveel is geregisseerd?

Script of werkelijkheid?

Wat het hele seizoen typeerde, was een voortdurende spanning tussen echtheid en enscenering. Kijkers vroegen zich af of bepaalde fragmenten gescript waren, zoals de veelbesproken scène waarin Monique haar oordeel over een nieuwe dame gaf, terwijl Mike er zichtbaar ongemakkelijk naast zat. “Je kunt dit niet verzinnen,” schreef een kijker. “Of het is briljant toneelspel, of het is echt, en dan is het nog schrijnender.”

De gedachte dat Denise mogelijk meedeed met een dubbele agenda – niet voor de liefde, maar voor de roem – versterkte de indruk dat Winter Vol Liefde meer reality-satire werd dan een romantisch avontuur.

Reacties uit het kamp-Denise

Volgens Reality.FBI zijn er meerdere mensen uit de omgeving van Denise die haar omschrijven als “een enorm lieve meid” die “graag met kinderen werkt” en helemaal niet zo berekenend is als sommige kijkers vermoeden. Toch is het lastig voor Denise om dat beeld recht te zetten nu de sociale media op volle toeren draaien.

Ook de dynamiek tussen haar en Mike – of beter gezegd: tussen haar en Monique – bleef voer voor discussie. “Je had het gevoel dat ze eerder haar schoonmoeder moest verleiden dan haar potentiële partner,” vatte een kijker het treffend samen.

De invloed van social media op perceptie

Wat vooral opvalt aan dit seizoen is de enorme invloed van sociale media. In tegenstelling tot eerdere seizoenen worden afleveringen bijna realtime geëvalueerd door duizenden mensen tegelijk. Elke blik, iedere opmerking of gedraging wordt geanalyseerd, gedeeld en becommentarieerd.

Voor kandidaten als Denise kan dat betekenen dat hun imago grotendeels wordt gevormd buiten de uitzending om. Waar vroeger een deelnemer pas een soort bekendheid verwierf ná de finale, lijkt nu het hoogtepunt van online roem al plaats te vinden tijdens de uitzendingen. En dat leidt tot heel andere dynamieken.

Monique: moeder of regisseur?

Wat we in elk geval hebben geleerd: moeder Monique was de onbetwiste hoofdrolspeelster. Of ze nu de liefdesmatch van haar zoon blokkeerde of hem strategisch naar Denise toe dirigeerde, ze trok overal aan de touwtjes. Sommigen bewonderen haar sterke karakter, anderen vinden het zorgwekkend dat een moeder zoveel invloed heeft op de partnerkeuze van haar volwassen zoon.

De vraag die veel kijkers blijft bezighouden: wat als Mike zélf had mogen kiezen, zonder zijn moeder op de achtergrond? Hadden we dan een heel ander seizoen gezien?

Tot slot: fictie, feit of vermakelijke verwarring?

Het seizoen Winter Vol Liefde in Seefeld zal de boeken ingaan als één van de meest bizarre en vermakelijke ooit. Of het nu ging om Monique die de scepter zwaaide, Denise die volgens velen te perfect leek, of Mike die steeds meer op de achtergrond raakte: de show had alle ingrediënten van een meeslepende soap – met als extra twist dat het echte mensen betrof.

Of je het nu volgt voor de romantiek, de drama of de nieuwsgierigheid naar wat echt en nep is: Winter Vol Liefde bewijst dat reality-tv nog altijd fascinerend is. En dat het soms juist die dunne grens tussen werkelijkheid en show is, die ons aan het scherm gekluisterd houdt.

Mr. Frank Visser Doet Uitspraak: Tuintjesruzie zorgt voor verontwaardiging bij kijkers

In een opvallende aflevering van Mr. Frank Visser Doet Uitspraak draaide het voor de verandering eens niet om buren die elkaar in de haren vlogen, maar om twee bewoners die samen de strijd aangingen met hun woningcorporatie. Margriet en Alice, twee buurvrouwen uit Den Helder, kwamen lijnrecht tegenover de woningbouwvereniging te staan vanwege een meningsverschil over hun geliefde tuintjes. Wat begon als een ogenschijnlijk klein geschil, groeide uit tot een kwestie die de gemoederen flink bezighoudt – zowel bij de betrokkenen als bij kijkers thuis.

Acht jaar tuinplezier, nu onder vuur

Margriet en Alice wonen al jaren naast elkaar in een wooncomplex in Den Helder. Toen zij acht jaar geleden besloten om hun gezamenlijke buitenruimte wat gezelliger te maken, gingen ze voortvarend aan de slag. Ze legden tuintjes aan met planten, tuinmeubilair en decoraties. Dit deden ze niet op eigen houtje, maar in overleg met de woningbouwvereniging, die destijds mondeling toestemming gaf voor de inrichting van de terrassen.

Jarenlang genoten de vrouwen van hun gezellige tuinen en was er niemand die klaagde. Tot voor kort. Plots kwam de woningbouwvereniging met de mededeling dat de tuinen weg moesten. Reden? Brandveiligheidsregels. Volgens de woningcorporatie vormen de planten, hekjes en andere decoraties een risico in geval van brand. Alles moest verdwijnen – en wel zo snel mogelijk.

‘We worden gepest en getreiterd’

De dames waren verbijsterd. In hun beleving werden ze onterecht aangepakt en voelden ze zich slachtoffer van wat ze omschrijven als pesterijen. “Ze zijn gewoon op zoek naar iets om ons plezier af te pakken,” aldus Margriet. De vrouwen voelen zich niet serieus genomen en vinden dat de woningbouwvereniging hen het leven zuur maakt.

Volgens Alice is het allemaal begonnen sinds er nieuwe mensen bij de corporatie zijn komen werken. “Vroeger was er nooit een probleem. Nu ineens wordt alles wat wij doen gezien als gevaarlijk. Maar er is niets veranderd aan onze tuin. Waarom nu dan ineens?” vraagt ze zich hardop af.

Brandveiligheid als struikelblok

Volgens de woningbouwvereniging is het echter een simpele kwestie van wet- en regelgeving. In het reglement dat inmiddels geldt voor het wooncomplex staat duidelijk omschreven dat er geen brandbare materialen op vluchtroutes mogen staan. Dat betekent concreet dat de plantenbakken, hekjes, tafeltjes en stoelen op het terras niet zijn toegestaan. De regels zijn opgesteld om bewoners te beschermen in geval van nood, stelt de corporatie.

De woningbouw zegt dat ze begrip heeft voor het gevoel van de bewoners, maar dat ze ook verantwoordelijk is voor de veiligheid van álle huurders in het gebouw. “We willen niemand pesten, we voeren gewoon het beleid uit zoals dat is vastgesteld,” aldus een woordvoerder.

Mr. Frank Visser wordt ingeschakeld

Omdat de twee partijen er samen niet uitkomen, wordt de hulp van Mr. Frank Visser ingeschakeld. Hij reist af naar Den Helder om de situatie zelf te bekijken en probeert een juridische oplossing te vinden voor het conflict. Zoals altijd luistert hij aandachtig naar beide kanten van het verhaal en probeert hij rechtvaardig te oordelen.

Tijdens de opnames wordt duidelijk dat het vooral draait om het verschil in interpretatie van de regels. De dames vinden het oneerlijk dat ze nu worden aangepakt voor iets waar eerder toestemming voor is gegeven. De woningbouw blijft echter bij haar standpunt: de regels zijn aangescherpt en moeten nu worden gehandhaafd – ook als dat betekent dat eerdere afspraken komen te vervallen.

Een compromis?

De woningbouwvereniging probeert nog een compromis te sluiten: als de dames twee meter vrije doorgang houden op het terras, mogen ze de rest van hun tuin behouden. Maar dat aanbod stuit op weerstand. “Dat betekent dat we alleen nog maar schaduw hebben en dat onze planten geen zonlicht meer krijgen,” zegt Alice teleurgesteld. Voor de vrouwen is dit geen oplossing, maar eerder een extra beperking.

De uitspraak van Visser

Uiteindelijk komt het oordeel van Mr. Frank Visser. En hoewel hij begrip toont voor het sentiment van de dames, kan hij niet om de regels heen. “De wet is de wet,” stelt hij resoluut. Omdat de woningbouwvereniging de verplichting heeft om aan de brandveiligheidseisen te voldoen, kan ze het gebruik van de buitenruimte reguleren.

Visser stelt de woningbouwvereniging in het gelijk. Alice en Margriet moeten hun geliefde tuintjes afbreken. Een pijnlijke beslissing voor de vrouwen, die zich er moeilijk bij kunnen neerleggen, maar die juridisch gezien onvermijdelijk lijkt.

Kijkers reageren massaal

De aflevering maakt veel los bij de kijkers van het programma. Op social media stromen de reacties binnen. Velen kiezen de kant van Margriet en Alice en uiten hun frustratie over de bureaucratische opstelling van de woningcorporatie.

“Je zal maar bij zo’n woningcorporatie werken en dit standpunt moeten verdedigen,” schrijft iemand op X (voorheen Twitter). Een ander reageert: “Dit is echt treurigheid ten top. Brandveiligheid gebruiken als excuus om gezellige tuintjes te slopen. Je zou bijna denken dat ze gewoon geen zin hebben in blije bewoners.”

Ook wordt er flink uitgehaald naar het gebrek aan maatwerk. “Waarom niet gewoon kijken naar een creatieve oplossing in plaats van alles plat te slaan met regeltjes?” stelt een andere kijker.

Toch zijn er ook mensen die begrip hebben voor de woningbouw. “Regels zijn er met een reden. In geval van brand moet je snel kunnen vluchten. Daar wil je geen obstakels op de route,” luidt een genuanceerde reactie.

Wat een treurigheid om brandveiligheid als argument te gebruiken. Dat los je op door simpel de hekjes weg te halen. Die regelzucht is zó vermoeiend #mrFrankVisser

— Gonny (@gon78ny) April 3, 2025

Je wordt toch helemaal schijtziek van die zielige betutteling. Met je struikelgevaar.#mrfrankvisser

— wilfred (@wilfredvleeuwen) April 3, 2025

Ambtenaren en woningbouwverenigingen denken in problemen, niet in oplossingen of aan maatwerk..kan niet, bestaat niet, komt niet in ze op..kunnen ze niks aan doen=beroepsdeformatie! 😂 #mrfrankvisser

— Antoine (@AntoineBongers) April 3, 2025

Tuintjes met een traan

Wat resteert is een bitter einde voor twee vrouwen die met liefde en zorg hun buitenruimte hadden ingericht. De uitspraak van Mr. Frank Visser is duidelijk, maar laat een zure nasmaak achter – niet alleen bij Alice en Margriet, maar ook bij veel kijkers die zich afvragen waar het gezond verstand gebleven is in onze samenleving.

Hoewel Mr. Frank Visser juridisch gezien weinig anders kon doen, laat deze aflevering zien hoe kil beleid soms kan uitpakken in de praktijk. Voor twee buurvrouwen die jarenlang plezier haalden uit een paar planten, is het einde van hun tuintje vooral het einde van een stukje geluk.

De Spaanse kroonprinses Leonor ligt opnieuw onder een vergrootglas, ditmaal door een controversiële publicatie van het tijdschrift Diez Minutos. De cover van hun nieuwste editie toont een nietsverhullende bikinifoto van de 19-jarige troonopvolgster. Dit heeft geleid tot een golf van verontwaardiging in Spanje, waar velen de publicatie als respectloos en grensoverschrijdend beschouwen.

Publieke verontwaardiging

Met de kop “Prinses Leonor ontspannen op het strand” presenteert Diez Minutos de foto alsof het om een onschuldige vakantiesnap gaat. De afbeelding, genomen in de buurt van Montevideo, Uruguay, toont Leonor in bikini, zonder context of terughoudendheid. Veel Spanjaarden vinden dat hiermee een grens is overschreden.

Op social media laten mensen hun woede blijken. Op de Instagram-pagina van het tijdschrift regent het verontwaardigde reacties. “Is het echt nodig om een 19-jarig meisje zo op de cover te zetten?” vraagt iemand zich af. Anderen trekken de vergelijking met hun eigen kinderen: “Zouden we dit accepteren als het om onze dochters ging?” De algemene consensus is duidelijk: dit had nooit gepubliceerd mogen worden.

Koningin Letizia woedend

De ophef blijft niet beperkt tot het publiek. Binnen de koninklijke familie is er eveneens grote onrust. Met name koningin Letizia, die al jaren haar dochters uit de sensatiepers probeert te houden, zou volgens bronnen van Vanitatis/El Confidencial woedend zijn over de publicatie. Zij heeft zich altijd fel uitgesproken tegen media-aandacht die de privacy van haar dochters schendt en deze foto is voor haar een grove inbreuk.

Juridische stappen?

Het is niet de eerste keer dat de Spaanse koninklijke familie te maken krijgt met ongewenste mediabelangstelling, maar deze zaak lijkt de publieke opinie in extreme mate te hebben geraakt. Experts speculeren dat er juridische stappen overwogen worden tegen Diez Minutos. Spanje kent strenge privacywetten, zeker als het gaat om minderjarigen of jonge publieke figuren.

Sensatie boven ethiek

Critici beschuldigen Diez Minutos ervan sensatie boven ethiek te verkiezen. Het blad heeft nog geen officiële reactie gegeven op de ophef, maar het is duidelijk dat deze publicatie meer kwaad dan goed heeft gedaan. Hoewel roddelbladen vaker foto’s publiceren van leden van koningshuizen, lijkt deze specifieke cover een nieuw dieptepunt te zijn.

Einde van de persvrijheid?

Sommigen stellen dat de discussie breder is dan alleen Leonor’s foto. Waar ligt de grens tussen persvrijheid en privacy? In hoeverre mogen media beelden van jonge, publieke figuren zonder hun toestemming publiceren? Dit incident kan mogelijk leiden tot strengere regels en beperkingen voor Spaanse roddelbladen.

Het publiek kiest de kant van Leonor

Wat wel duidelijk is: de Spaanse bevolking schaart zich massaal achter de prinses. Online en in talkshows klinkt de roep om meer respect voor de jonge troonopvolgster. Velen vinden dat de pers haar met rust moet laten en haar niet als object van publieke consumptie mag behandelen.

Of Diez Minutos spijt krijgt van deze beslissing, zal de komende weken blijken. Maar één ding is zeker: deze cover heeft meer losgemaakt dan het blad had kunnen voorzien.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Revista Diez Minutos (@revistadiezminutos)