Chaos bij jeugdwedstrijd Alexandria’66: scheidsrechter tegen de grond geslagen — zou vader van Noa Lang zijn

Wat een sportieve jeugdwedstrijd had moeten zijn, ontaardde deze week in complete chaos. Tijdens een duel op het terrein van de Rotterdamse voetbalclub Alexandria’66 kwam het tot een ernstig incident: een volwassen toeschouwer stormde het veld op en sloeg de scheidsrechter hard tegen de grond. De beelden, die snel viraal gingen op sociale media, roepen verontwaardigde reacties op in het hele land.

Beelden van pure agressie

De video, die oorspronkelijk op het platform Dumpert verscheen, toont hoe een ogenschijnlijk verhitte discussie tussen een toeschouwer en de scheidsrechter uit de hand loopt. Zonder enige waarschuwing haalt de man plotseling uit en raakt de arbiter vol in het gezicht, waarop die achterover op het gras belandt.

De schok is groot. Kinderen breken uit in tranen, ouders haasten zich het veld op om tussenbeide te komen. Een klein jongetje hurkt naast de scheidsrechter, zichtbaar aangedaan door het tafereel dat zich net voor zijn ogen afspeelde. Wat een onschuldige zaterdagochtendwedstrijd had moeten zijn, veranderde in een traumatische ervaring voor de aanwezige jongeren én volwassenen.

Reacties vol afschuw

De beelden zorgden voor massale reacties, zowel van het publiek als vanuit de sportwereld. Op sociale media spreken velen hun afschuw uit over de gebeurtenissen. Ouders, trainers en voetbalverenigingen noemen het onaanvaardbaar dat zulke agressie voorkomt tijdens een jeugdwedstrijd — een setting waarin sportiviteit en respect centraal zouden moeten staan.

“Dit is exact wat we onze kinderen níet willen leren,” schrijft een verontwaardigde ouder op X (voorheen Twitter). “Hoe moet je nog uitleggen dat je het veld betreedt om te voetballen en niet om klappen uit te delen?”

Wie is de geslagen scheidsrechter?

De identiteit van de aangevallen scheidsrechter werd aanvankelijk niet bekendgemaakt. Maar inmiddels doen er op sociale media geruchten de ronde over wie de man zou zijn. Volgens het populaire Instagramkanaal RealityFBI zou het gaan om Jeffrey Lang — beter bekend als de vader van profvoetballer Noa Lang, die momenteel onder contract staat bij PSV.

Deze bewering is gebaseerd op meerdere reacties onder de oorspronkelijke video op Dumpert, waarin verschillende gebruikers de naam van de scheidsrechter noemen. “Dat is gewoon de vader van Noa Lang,” klinkt het daar meermaals. Toch benadrukt RealityFBI dat deze informatie nog niet officieel is bevestigd: “Of dit echt klopt, kunnen we op dit moment niet met zekerheid zeggen.”

Incident overschaduwt jeugdvoetbal

Wat wel vaststaat, is dat het incident diepe sporen heeft achtergelaten. Niet alleen bij de scheidsrechter zelf, maar vooral bij de jonge spelers die getuige waren van het geweld. Sportpsychologen waarschuwen al langer voor de impact van agressie op en rond het sportveld. Kinderen die dit soort taferelen meemaken, kunnen hun plezier in sport volledig verliezen.

“Kinderen spiegelen zich aan volwassenen,” stelt sportpedagoog Erik Dijkstra. “Als ouders of toeschouwers zich misdragen, krijgen zij het signaal dat geweld een manier is om meningsverschillen op te lossen. Dat is funest voor hun ontwikkeling én voor de sportcultuur.”

Alexandria’66 reageert geschokt

De club zelf, Alexandria’66, heeft inmiddels ook gereageerd op het voorval. In een korte verklaring op hun website en sociale media kanalen stellen ze diep geschokt te zijn. “Wij nemen met klem afstand van elke vorm van agressie of geweld op en rond het veld. Sportiviteit en respect zijn kernwaarden binnen onze vereniging, en wat er is gebeurd, past daar absoluut niet bij.”

De club zegt het incident serieus te nemen en in overleg te zijn met de KNVB en de betrokken teams. Er is een intern onderzoek opgestart, en er wordt gekeken naar maatregelen om dit in de toekomst te voorkomen. Ook biedt de club ondersteuning aan voor de jonge spelers en hun ouders, bijvoorbeeld in de vorm van gesprekken met vertrouwenspersonen of sportpsychologen.

KNVB stelt onderzoek in

De Koninklijke Nederlandse Voetbalbond (KNVB) is op de hoogte van het incident en heeft laten weten een onderzoek te starten. De bond neemt dergelijk gedrag zeer serieus en benadrukt dat het handhaven van de veiligheid op en rond het veld een topprioriteit is.

Ik heb last van shitstalgia weer:
pic.twitter.com/XdS3Lpo7Jx

— Een ex-woke docent (@EenExWokeDocent) May 12, 2025

Een woordvoerder van de KNVB verklaarde: “Wij tolereren geen enkele vorm van geweld tegen scheidsrechters of andere officials. In dit soort gevallen kan een levenslange schorsing of zelfs een landelijk stadionverbod worden opgelegd aan de dader.”

De KNVB werkt samen met de politie en de betrokken voetbalclub om het incident tot op de bodem uit te zoeken. Als de identiteit van de dader wordt vastgesteld, kunnen ook strafrechtelijke stappen volgen.

Breed debat over veiligheid op het veld

Het incident voedt een breder debat over veiligheid op de sportvelden. Steeds vaker bereiken beelden van vechtpartijen, scheldkanonnades of andere incidenten het grote publiek. Volgens cijfers van de KNVB zijn er elk jaar honderden meldingen van geweld tegen scheidsrechters, trainers of andere officials. Hoewel het aantal incidenten bij het jeugdvoetbal relatief laag blijft, is elke uiting van agressie er één te veel.

Experts pleiten dan ook voor preventie, bijvoorbeeld via weerbaarheidstrainingen, strengere handhaving en bewustwordingscampagnes. Ook zou er een rol kunnen liggen voor clubs en ouders zelf, om actief in gesprek te gaan over normen en waarden binnen de sport.

“Scheidsrechters zijn geen schietschijf”

Scheidsrechtersorganisaties roepen ondertussen op tot meer respect voor de officials die week in, week uit wedstrijden in goede banen leiden. “Zonder scheidsrechter, geen wedstrijd,” klinkt het in een gezamenlijke verklaring. “We moeten stoppen met doen alsof het normaal is dat deze vrijwilligers of parttime krachten doelwit worden van frustraties. Zij verdienen onze steun, geen stoten.”

Een moment van bezinning

Of de scheidsrechter in kwestie daadwerkelijk Jeffrey Lang is, zal de komende dagen mogelijk duidelijk worden. Maar los van zijn identiteit staat één ding vast: dit incident is een wake-up call voor het Nederlandse amateurvoetbal.

Als sport écht draait om verbinding, spelplezier en gezonde competitie, moeten geweld en intimidatie daar geen plaats krijgen. Zeker niet wanneer kinderen toekijken.

De hoop is nu dat uit deze trieste gebeurtenis lessen worden getrokken — en dat clubs, ouders, spelers én bonden samen bouwen aan een veiliger sportklimaat. Want voetbal moet leuk blijven. Voor iedereen.

André Hazes en Monique Westenberg: een breuk in stilte, met liefde verwerkt

Na maanden van speculatie is het hoge woord eruit: André Hazes en Monique Westenberg zijn niet langer samen. In een openhartig gesprek bij het RTL 4-programma Humberto op Zondag bevestigde de zanger wat velen al vermoedden, maar wat tot nu toe niet werd uitgesproken. De breuk tussen hem en Monique is niet van gisteren, maar speelde zich al maanden eerder af – ver weg van de schijnwerpers, met als enige prioriteit: hun zoon.

Een relatie in de publieke belangstelling

André en Monique hebben een geschiedenis die zich niet alleen in hun privéleven afspeelt, maar ook op het grote toneel van de media. Vanaf het moment dat de twee samen in het nieuws kwamen, was hun relatie onderwerp van gesprek. Door hun zichtbaarheid op sociale media en de aanhoudende belangstelling van roddelpers en fans, werd elk liefdesmoment en elke tegenslag breed uitgemeten. Toch bleef het stel elkaar steeds weer terugvinden, ondanks eerdere breuken en complexe fases.

Tot nu toe.

De boodschap kwam van Monique

De eerste officiële melding van de recente breuk kwam van Monique zelf. Tijdens een vakantie in de Verenigde Staten, die het stel samen met hun zoon doorbracht, verscheen er plots een bericht op haar Instagram-account. In dat bericht, dat zowel kalm als krachtig was geformuleerd, liet ze weten dat zij en André ‘op een andere plek’ in elkaars leven waren aangekomen.

Ze benadrukte dat hun zoon altijd op de eerste plaats zou blijven staan en dat er sprake was van wederzijds respect. Het bericht werd massaal gedeeld en besproken, al bleef het lange tijd onduidelijk wanneer en waarom de daadwerkelijke breuk had plaatsgevonden.

André: “We zijn al maanden uit elkaar”

Gisteren gaf André Hazes eindelijk zelf duidelijkheid. Aan tafel bij Humberto Tan sprak hij voor het eerst openlijk over wat er werkelijk speelde. “We zijn al maanden uit elkaar,” vertelde hij. “We wilden het alleen op het juiste moment vertellen aan onze zoon, en dat hebben we pas gedaan tijdens onze vakantie. We wilden hem laten zien dat papa en mama nog steeds goed met elkaar kunnen omgaan.”

Deze opmerking raakte een gevoelige snaar bij veel kijkers. Het liet zien hoezeer het stel, ondanks hun breuk, de verantwoordelijkheid voor hun kind vooropstelde. Dat ze bewust samen op reis gingen om die boodschap te onderstrepen, zegt veel over de zorgvuldige manier waarop ze deze fase wilden aanpakken.

Geen ruzie, geen drama – maar rust

André maakte tijdens het gesprek duidelijk dat de situatie dit keer anders is dan voorgaande keren. Waar er bij eerdere breuken sprake was van spanningen, andere liefdes en een wirwar aan emoties, is er nu vooral rust. “Er is nu geen andere vrouw,” aldus de zanger. “Het is gewoon in goede harmonie. We zijn goed met elkaar en dat is voor mij het allerbelangrijkste.”

Die woorden klinken oprecht. Er is geen spoor van wrok, geen sensatie of verwijt. Wat resteert, is een gevoel van acceptatie en wederzijds begrip. En dat is opmerkelijk in een wereld waarin relatiebreuken van BN’ers vaak gepaard gaan met publieke verwijten of geruchten. In dit geval lijkt er eerder sprake van een volwassen besluit, genomen door twee mensen die elkaar niet kapot willen maken, maar ruimte geven.

De schaduw van het verleden

Toch valt niet te ontkennen dat het verleden een rol speelt. André verwees subtiel naar de tijd dat zijn breuk met Monique samenviel met een nieuwe relatie – destijds met Sarah van Soelen. “Toen was het pijnlijker,” gaf hij toe. “Omdat er toen wél meteen een andere vrouw in beeld was. Dat gaf extra verdriet.” Die opmerking werd niet verder uitgediept, maar legde wel bloot hoeveel lagen en emoties er in hun gezamenlijke geschiedenis schuilen.

Voor André is het duidelijk: deze keer was er geen impulsieve beslissing, geen vlucht in iets nieuws. De breuk kwam voort uit inzicht, gesprekken en het besef dat liefde soms een andere vorm moet aannemen om nog te kunnen blijven bestaan.

Zoon staat centraal

Wat deze breuk echt onderscheidt, is de rol van hun zoon. Zowel André als Monique lijken zich intens bewust van hun verantwoordelijkheid als ouders. De vakantie in Amerika werd niet zomaar gepland; het werd een context waarin ze hun zoon in alle rust konden uitleggen dat hun liefde is veranderd, maar niet verdwenen.

Het feit dat André expliciet zegt dat “de band met Monique mij alles waard is” en dat ze “altijd een gezin zullen vormen”, toont aan hoe serieus hij het ouderschap neemt. Die focus op co-ouderschap en harmonie is verfrissend en hartverwarmend in een tijd waarin gebroken gezinnen vaak worstelen met onderlinge conflicten.

De publieke reacties: steun en verwarring

Op sociale media regent het reacties. Sommige fans zijn verdrietig dat het stel, dat vaak werd gezien als een krachtig voorbeeld van liefde die terugkomt, toch weer uit elkaar is. Anderen prijzen juist de manier waarop ze hun breuk aanpakken – eerlijk, rustig en met het kind als prioriteit.

Een terugkerend geluid is ook het medeleven. Velen vinden het dapper van André dat hij in een live-uitzending durft te spreken over iets zo persoonlijks, zeker na jaren waarin zijn liefdesleven breed werd besproken en bekritiseerd.

Wat brengt de toekomst?

Voorlopig blijven de twee gescheiden, maar verbonden door hun kind en hun gedeelde verleden. Of er ooit weer een hereniging komt, laat André in het midden. Wat wel duidelijk is: de zanger is bezig met een andere levensfase. Zijn optredens zijn weer energiek, zijn publieke imago lijkt in rustiger vaarwater te komen en hij lijkt meer in balans dan lange tijd het geval was.

Ook Monique laat zich niet uit het veld slaan. Ze blijft zichtbaar op sociale media, waar ze haar volgers een inkijkje geeft in haar leven als moeder. Geen sensatie, geen drama – maar wel openhartigheid en menselijke kwetsbaarheid.

Een verhaal met open einde

De liefdesgeschiedenis van André Hazes en Monique Westenberg is er een van pieken en dalen, van scheidingen en verzoeningen. Deze laatste breuk voelt anders – definitiever, doordachter, vol respect. Maar in de wereld van de liefde is niets ooit echt zeker. Wat blijft, is een gedeeld ouderschap, een gedeeld verleden en de wens om elkaars geluk niet in de weg te staan.

En misschien is dat, na alles wat ze hebben meegemaakt, wel de puurste vorm van liefde die er is.

Volgens het juicekanaal Reality FBI zijn Katja Schuurman en haar ex Thijs Römer samen op vakantie gespot. Foto’s zouden laten zien dat het tweetal zichtbaar ontspannen vakantie viert op onder meer Malta. De beelden roepen vragen op, vooral vanwege de strafrechtelijke veroordeling van Römer in een zedenzakenkwestie.

Vakantiebeelden zorgen voor ophef

De beelden die zijn binnengekomen bij Reality FBI laten een ogenschijnlijk vrolijk duo zien. Op het eerste gezicht lijkt het om een onschuldige gezinsvakantie te gaan, maar het roept bij velen de vraag op hoe gepast het is voor een bekende Nederlander als Katja Schuurman om zich in het openbaar te vertonen met een veroordeelde ex-partner. Römer werd immers vorig jaar veroordeeld voor online grensoverschrijdend gedrag jegens minderjarigen.

Discussie in entertainmentpodcast

In de podcast Strikt Privé, waarin Jordi Versteegden en Evert Santegoeds wekelijks het showbizznieuws bespreken, komt de kwestie uitgebreid aan bod. Versteegden noemt de beelden opvallend. Santegoeds reageert nuchter: “Dit past wel in het plaatje dat ze samen goed voor hun dochter Sammie willen zorgen. Voor een kind is een gezamenlijke vakantie met beide ouders vaak een mooie ervaring.”

Afwijkende houding tegenover publieke opinie

Santegoeds merkt op dat Katja zich blijkbaar weinig aantrekt van wat het publiek denkt. “Ze heeft natuurlijk een gedeeld verleden met Thijs, een dochter, en als je in die context kijkt, is zo’n vakantie niet vreemd. Voor de buitenwereld ligt dat gevoeliger, maar zij maakt daarin kennelijk haar eigen afweging.”

Vergeving of verontwaardiging?

De vraag blijft in hoeverre het publiek deze actie accepteert. Volgens Santegoeds zal het gros van de mensen er wel begrip voor kunnen opbrengen. “Uiteindelijk draait het om het welzijn van het kind. En als het contact tussen Katja en Thijs goed is, kan dat voor hun dochter alleen maar positief zijn. Ze hebben ooit van elkaar gehouden en nemen nu gezamenlijk verantwoordelijkheid.”

Nieuwe liefde voor Igone de Jongh

Intussen is bekend dat Thijs’ ex-vriendin Igone de Jongh een nieuwe partner heeft. Dit versterkt het beeld dat er geen sprake meer is van een romantische relatie tussen haar en Römer. In dat licht zou een hernieuwde toenadering tussen Katja en Thijs door sommigen als logisch vervolg kunnen worden gezien.

Gaat het om meer dan ouderschap?

Jordi Versteegden stelt voorzichtig de vraag of er mogelijk meer speelt tussen de twee. “Zou het kunnen dat ze langzaam weer dichter naar elkaar toe groeien?” Santegoeds is daar duidelijk over: “Dat denk ik niet. Dit lijkt eerder een praktische en emotioneel doordachte keuze vanuit het ouderschap dan het begin van een hernieuwde relatie.”

Thijs Römer blijft op achtergrond

Duidelijk is dat Thijs Römer zich de laatste tijd buiten de schijnwerpers houdt. Volgens Santegoeds is het onwaarschijnlijk dat hij binnenkort weer de publiciteit opzoekt, tenzij hij en Katja echt opnieuw een stel zouden worden. Tot die tijd lijkt het erop dat deze vakantie vooral in het teken stond van co-ouderschap en rust.

Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”

In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.

Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.

“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”

Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.

Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.

Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.

Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis

De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.

Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.

“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”

Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”

Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”

Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap

Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”

Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.

Positieve verandering begint met taal

De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.

In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.

“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”

Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.

Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”

Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.

Meer dan alleen een persoonlijk verhaal

Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.

Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.

Tot slot

Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.

Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.

Afscheid van Chateau Meiland: populaire realityserie stopt na zes seizoenen

Na zes seizoenen komt er een einde aan een van de meest geliefde en besproken realityseries van de afgelopen jaren: Chateau Meiland. Martien Meiland, de flamboyante spil van de familie, heeft het nieuws zelf bevestigd. Wat begon als een dappere droom in het Franse landschap, groeide uit tot een kijkcijferhit en cultureel fenomeen. Maar nu is het tijd om het hoofdstuk definitief af te sluiten. En dat valt niet alleen de familie zwaar, maar ook hun trouwe kijkers.

“We vinden het mooi geweest”

In een openhartig interview met weekblad Privé vertelt Martien dat de beslissing na veel wikken en wegen is genomen. “We hebben het er vaak over gehad als gezin. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het mooi is geweest. Alles heeft zijn tijd. En nu is het tijd voor rust,” zegt hij. De familie wil zich in de toekomst richten op andere projecten en vooral wat meer privacy en balans in het dagelijks leven.

Het einde van de serie betekent niet dat de Meilands volledig uit beeld verdwijnen. Maar het constante draaien van camera’s, het leven in het bijzijn van een heel productieteam en de druk om voortdurend te entertainen, eisen hun tol. “Op een gegeven moment wil je ook gewoon in je badjas op de bank liggen zonder dat iedereen meekijkt,” aldus Erica Meiland in een eerder interview.

Van Frans chateau tot Code Rosé

Chateau Meiland ging in 2019 van start met de droom van de familie om een vervallen kasteel in Frankrijk om te toveren tot een bed and breakfast. Met veel vallen en opstaan, hilarische taferelen, chaotische verbouwingen en emotionele momenten wisten ze de harten van het publiek te veroveren. Martiens legendarische kreet “Wijnen, wijnen, wijnen!” werd razendsnel een gevleugelde uitspraak in menig Nederlands huishouden.

De terugkeer naar Nederland betekende allerminst het einde van de avonturen. Van hun tijdelijke verblijf in Hengelo tot het opstarten van pension Code Rosé in Noordwijk – de serie bleef vernieuwen, terwijl de kenmerkende humor en dynamiek van het gezin behouden bleven.

Toch waren het niet alleen de grappen en grollen die de kijkers aantrokken. De familie was opvallend open over hun emoties, meningsverschillen en kwetsbaarheden. Dat zorgde ervoor dat veel mensen zich met hen konden identificeren.

Trouw publiek

Met wekelijks meer dan een miljoen kijkers en een schare fans op sociale media, werd Chateau Meiland al snel meer dan een tv-programma. Het werd een vast ritueel voor gezinnen op de bank, een gespreksonderwerp op de werkvloer, en een bron van inspiratie voor mensen die dromen van een ander leven.

Na de bekendmaking van het stopzetten van de reeks regende het reacties. Onder fans heerste vooral verdriet en dankbaarheid. “Alsof er een stukje van je weekritme verdwijnt,” schrijft iemand op X (voorheen Twitter). Een ander noemt het “het einde van een tijdperk”.

Hoogte- en dieptepunten

Hoewel het programma vaak luchtig was van toon, schuwde het ook zwaardere thema’s niet. De breuk tussen Maxime en Leroy, de gezondheidsproblemen van Erica, en de twijfels die Martien soms had over zijn bekendheid: het werd allemaal eerlijk en openhartig gedeeld met de camera. Dat maakte de serie soms intiemer dan menigeen had verwacht.

Ook de dochters Maxime en Montana groeiden voor de ogen van het publiek uit tot zelfstandige vrouwen met eigen dromen en verantwoordelijkheden. Maxime deelde haar reis als jonge moeder en ondernemer, terwijl Montana zich ontpopte tot een creatieve kracht achter de schermen. Kijkers zagen niet alleen het leven van de familie, maar ook hun groei – als individuen en als gezin.

Een bewuste keuze

Volgens insiders is het stoppen van de serie geen gevolg van tegenvallende cijfers of interne spanningen, maar een bewuste, goed overwogen keuze. “Ze willen voorkomen dat het programma op routine verdergaat,” zegt tv-kenner Tina Nijkamp. “Juist door op een hoogtepunt te stoppen, behouden ze hun authenticiteit.”

Ook commercieel gezien was Chateau Meiland jarenlang een goudmijn. Merchandise als mokken, wijnflessen en kalenders vlogen over de toonbank. Maar de familie geeft aan dat succes niet altijd geluk betekent. “Soms moet je durven kiezen voor rust, voor elkaar en voor wat echt telt,” aldus Erica.

Hoe nu verder?

Wat de toekomst brengt voor de Meilands is nog onduidelijk, maar stilzitten lijkt er niet bij. Martien heeft al laten doorschemeren dat hij ideeën heeft voor een kookboek, en Erica werkt aan een nieuw lifestyleproject. Maxime wil zich richten op haar webshop en het moederschap, terwijl Montana achter de schermen actief blijft met styling en interieur.

Daarnaast blijft de familie zichtbaar op sociale media, waar ze nog altijd een grote schare volgers hebben. Het contact met hun fans willen ze behouden, maar dan op hun eigen voorwaarden. “We zijn mensen, geen personages,” benadrukt Martien. “En soms moet je even uit het licht stappen om jezelf terug te vinden.”

Het einde als nieuw begin

Voor velen voelt het einde van Chateau Meiland als een verlies, maar ook als een logische afsluiting van een bijzonder hoofdstuk. Een reeks die begon met een impulsieve droom en uitgroeide tot een nationaal succes, laat nu ruimte voor nieuwe verhalen. Niet op televisie misschien, maar wel in het dagelijks leven van een familie die – ondanks alle spotlights – gewoon zichzelf bleef.

“Lieve mensen,” besluit Martien in zijn boodschap aan de kijkers, “we willen jullie bedanken. Voor jullie liefde, jullie steun, en voor het kijken. Zonder jullie was dit avontuur nooit zo bijzonder geweest. Maar nu… tijd voor rust. En misschien een goed glas wijn.”

Of zoals Martien het zelf zou zeggen: “Wijnen, wijnen, en daarna lekker slapen.”

Maxime Meiland doorbreekt grenzen met gedurfde spiegelfoto: “Ik bepaal zelf hoe ik mezelf toon”

Maxime Meiland weet als geen ander hoe je met een enkele foto een online storm ontketent. Geen uitbundige glamour of overgeproduceerde marketingpost, maar een spiegelselfie in een witte jurk met daaronder een sportieve beha zette sociale media op scherp. Het beeld was krachtig, eerlijk en bovenal strategisch: een vorm van zelfexpressie waarmee Maxime zich opnieuw positioneert als vrouw van nu – bewust van haar imago, trouw aan zichzelf.

De foto leverde een golf aan reacties op. Van bewondering tot kritiek, van hartjes tot vraagtekens. Maar dat is precies wat Maxime Meiland beoogt: ze is niet op zoek naar applaus, maar naar dialoog. “Ik laat mezelf zien zoals ík dat wil,” lijkt de onderliggende boodschap. En die valt in de smaak bij een breed publiek.

Van realityster tot merk met visie

Maxime werd voor het eerst bekend door haar rol in het immens populaire tv-programma Chateau Meiland, waarin ze samen met haar familie een vervallen Frans kasteel omtoverde tot pension. De serie werd een kijkcijferhit en won in 2019 de Gouden Televizier-Ring. Waar anderen misschien in de schaduw van Martien en Erica zouden blijven, vond Maxime al snel haar eigen pad.

Ze transformeerde zichzelf van tv-dochter tot zelfstandige vrouw met een scherp gevoel voor branding. Ze bracht modecollecties uit, bouwde een imposant Instagramprofiel op en wist zich steeds opnieuw in de media te plaatsen. Altijd op haar voorwaarden. Altijd in lijn met haar eigen stijl.

Slimme social media, slimme strategie

Wie haar volgt op Instagram, ziet dat haar posts zelden toevallig zijn. Maxime weet hoe het spel werkt. Ze kiest haar momenten, haar outfits en haar woorden zorgvuldig. De recente spiegelselfie is daar een treffend voorbeeld van. Ogenschijnlijk spontaan, maar qua timing en styling tot in de puntjes uitgekiend.

De kracht van het beeld zit ‘m niet alleen in de outfit, maar vooral in de houding die Maxime aanneemt. Zelfverzekerd, zonder opsmuk. Geen overdreven make-up, geen glamourpose. De blik in de camera is direct, de boodschap subtiel maar onmiskenbaar: dit ben ik, in mijn eigen vorm. De post is meer dan alleen een kiekje – het is een krachtig staaltje personal branding.

Stijlvol versus sexy: balanceren op het randje

Wat Maxime Meiland goed begrijpt, is de balans tussen stijl en sensualiteit. Haar witte jurkje met sportbeha oogt casual, maar ook modieus. Het is een outfit waar je je in kunt herkennen, zonder dat het saai wordt. Sommigen vinden het gewaagd, anderen juist stijlvol. Maar iedereen kijkt.

En dat is het punt: Maxime wil geen perfect beeld neerzetten. Ze wil herkenbaar blijven. Moeder zijn, vrouw zijn, ondernemer zijn – ze laat zien dat het allemaal samen kan bestaan in één beeld. Geen keurslijf, geen excuses.

Online reacties: bewondering én vragen

De reacties op haar foto liegen er niet om. Fans prijzen haar lef en uitstraling. “Zo hoort een vrouw zich te tonen: krachtig en puur,” schrijft een volger. Anderen vinden het minder passend, zeker gezien haar rol als moeder. “Moet dit nou echt, met kinderen in beeld?” is een veelgehoorde kritiek.

Maar Maxime trekt zich weinig aan van de meningen. In interviews heeft ze vaker aangegeven dat ze zichzelf niet in een hokje laat duwen. “Je kunt een goede moeder zijn en tegelijkertijd van mode en uitstraling houden,” is haar overtuiging.

Het feit dat haar keuzes gesprekken uitlokken, maakt haar alleen maar interessanter voor merken en media. Ze ís het gesprek.

Van beeld naar business

Achter de schermen bouwt Maxime ondertussen gestaag aan haar merk. Samenwerkingen met mode- en lifestylemerken, haar eigen kledingcollecties, mediaprojecten – ze zet haar online invloed slim in voor commerciële doeleinden. Maar altijd op een manier die bij haar past.

Haar spiegelfoto is dan ook geen toevalstreffer, maar een strategisch onderdeel van een groter plan. Door authentiek te blijven en tegelijkertijd zichtbaar te zijn, verhoogt ze haar waarde als influencer en ondernemer. Ze weet precies hoe ze in beeld moet blijven zonder zichzelf te verliezen.

Een moeder met meerdere lagen

Wat Maxime bijzonder maakt, is dat ze zich niet laat beperken tot één rol. Ze is moeder van Claire en Vivé, ondernemer, influencer én tv-persoonlijkheid. En ze laat al die kanten moeiteloos samenkomen. In haar content zie je afwisselend liefdevolle gezinsmomenten en stijlvolle fashionposts. Geen tegenstelling, maar een totaalplaatje.

Ze maakt ruimte voor vrouwelijkheid, ambitie, moederschap én kwetsbaarheid – iets wat veel volgers inspirerend vinden. Zeker in een tijd waarin vrouwelijke rolmodellen onder een vergrootglas liggen, laat Maxime zien dat je je eigen definitie van succes mag kiezen.

Controverses? Die horen erbij

Dat haar keuzes soms op weerstand stuiten, hoort er volgens Maxime gewoon bij. Ze weet als geen ander hoe de mediamachine werkt. “Als iedereen je altijd leuk vindt, doe je waarschijnlijk iets verkeerd,” zei ze ooit in een interview. Die mentaliteit siert haar. Ze is niet bang voor kritiek, zolang ze trouw blijft aan zichzelf.

Met haar recentste post bewijst ze opnieuw dat ze de media begrijpt. Ze is zichzelf, maar wel op een manier die strategisch is opgebouwd. Ze verrast, maar verliest de regie nooit. Dat maakt haar een blijvende speler in een wereld vol tijdelijke hypes.

Maxime anno nu: meer dan een dochter van

Inmiddels is duidelijk dat Maxime Meiland haar stempel ruimschoots gedrukt heeft op het Nederlandse medialandschap. Ze is niet meer slechts “de dochter van Martien”, maar een vrouw die haar eigen pad bewandelt – met stijl, visie en een gezonde dosis lef.

Met elke post, elke samenwerking en elk mediaoptreden laat ze zien dat ze veel meer is dan alleen een realityster. Ze is een merk, een moeder, een vrouw van deze tijd. En vooral: iemand die durft.

Wat de toekomst haar zal brengen? Dat weet niemand. Maar één ding is zeker: Maxime Meiland blijft een naam om in de gaten te houden.

Callum (15) leek kerngezond, tot hij plots intense hoofdpijn kreeg – wat volgde, veranderde zijn leven

Callum Stone was een actieve, vrolijke jongen van vijftien uit het Britse Chelmsford. Elke dag begon hij met een glimlach, klaar om te voetballen, te leren en plezier te maken met vrienden. Zijn leven leek zorgeloos, gevuld met toekomstplannen en puberale dromen. Maar op een ogenschijnlijk gewone ochtend veranderde alles.

Tijdens een schooldag klaagde Callum ineens over hevige hoofdpijn. Niet zomaar wat lichte pijn, maar een drukkende, scherpe sensatie die hem vertraagde in spreken en reageren. Zijn moeder Sarah en stiefvader Mark werden direct gebeld. Toen ze hem ophaalden, merkten ze dat zijn spraak traag en onduidelijk klonk. Hun intuïtie zei dat dit niet zomaar iets was.

Een bezoek dat alles veranderde

Omdat ze op hun hoede waren, besloten Sarah en Mark onderweg naar huis een tussenstop te maken bij het ziekenhuis. Callum, hoewel zichtbaar ongemakkelijk, bleef opmerkelijk rustig. Hij maakte zelfs nog een grapje onderweg. Eenmaal aangekomen in het Broomfield Hospital werden ze vriendelijk ontvangen. Artsen namen hun zorgen serieus en stelden voor om wat onderzoeken te doen, voor de zekerheid.

De eerste scans lieten geen alarmerende zaken zien. De artsen vermoedden een milde ontsteking of nasleep van een virus. Callum kreeg medicatie tegen de hoofdpijn en werd weer naar huis gestuurd met het advies om rust te nemen. Toch bleef Sarah het gevoel houden dat er iets niet klopte. Haar moederinstinct liet haar niet los.

Naar Londen voor verder onderzoek

Enkele dagen later werd besloten om Callum toch verder te onderzoeken in het gespecialiseerde Great Ormond Street Hospital in Londen. Daar werd een diepgaandere hersenscan gemaakt. Callum reageerde opvallend volwassen op het hele proces. Hij stelde vragen, toonde interesse en maakte zelfs grapjes met het medisch personeel. Zijn opgewektheid werkte aanstekelijk.

Toen artsen afwijkingen ontdekten in de scan, werd er een biopsie gepland. Op 5 februari werd deze uitgevoerd in een kalme, ondersteunende sfeer. Enkele dagen later volgde het verlossende – of beter gezegd verontrustende – gesprek: er groeide iets in Callums hersenen dat verdere aandacht nodig had. De artsen spraken rustig en duidelijk, en benadrukten dat er behandelopties waren.

Een dappere jongen in een zware tijd

Voor het gezin was het een schok. Maar Callum zelf bleef opmerkelijk rustig. Zijn veerkracht bleek onvoorstelbaar. Hij begon gezonder te eten, wandelde elke dag even buiten en vond troost in tekenen en muziek. Hij was degene die zijn ouders geruststelde, in plaats van andersom. Hij knuffelde zijn jongere broertje, hielp hem met knutselen en bleef lachen — zelfs op de moeilijkste dagen.

Artsen en verpleegkundigen spraken vol bewondering over zijn positieve instelling. Zijn aanwezigheid op de afdeling was een lichtpuntje voor velen. Een jongen van vijftien, die ondanks onzekerheid en angst, bleef kiezen voor hoop en vriendelijkheid.

Dagelijkse afspraken, stap voor stap

Op 14 februari begon Callum met een traject in het University College Hospital in Londen. Zes weken lang bezocht hij bijna dagelijks het ziekenhuis voor controles en ondersteuning. Elke afspraak werd met dezelfde opgewektheid ontvangen. De dagen waren soms lang, maar het gezin maakte er het beste van. In de wachtkamers speelden ze spelletjes, lachten ze samen en maakten ze zelfs mini-uitstapjes door Londen.

Op 4 april werd het traject afgerond. De controle op 5 mei zou duidelijk maken hoe goed zijn lichaam op de begeleiding had gereageerd. Ondanks de spanning keek het gezin met vertrouwen naar dat moment uit. Callum hield intussen een schema bij voor zijn gezondheid: sport, voeding, rustmomenten. Zijn voeding werd kleurrijker, met veel vers fruit, smoothies en havermoutrepen. Samen met zijn moeder experimenteerde hij in de keuken — koken werd een nieuw gedeeld plezier.

Sport, smoothies en spreuken aan de muur

Thuis bouwden ze de garage om tot een kleine gym. Met inspirerende spreuken aan de muur — “Kleine stappen, grote resultaten” — trainden Callum en Mark samen. Vrienden kwamen geregeld langs om een spelletje te doen of even te wandelen. Callum groeide in zijn zelfvertrouwen. Hij werd sterker, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Zijn energie keerde langzaam terug, en daarmee ook zijn droom om later iets met sport of design te doen.

Hoop over de grens

Toch keek het gezin verder. Sommige behandelingen en aanvullende therapieën waren in Groot-Brittannië niet beschikbaar. Ze onderzochten mogelijkheden in Duitsland en de Verenigde Staten. In San Francisco loopt een programma dat veelbelovend lijkt voor jongeren zoals Callum. Om deze stappen mogelijk te maken, startten Sarah en Mark een GoFundMe-campagne.

De reacties waren hartverwarmend. Familie, buren, klasgenoten en zelfs onbekenden doneerden met lieve boodschappen. De steun gaf het gezin nieuwe energie. Op hun blog deelden ze updates over Callums vooruitgang en hun hoopvolle plannen. Ondertussen kwamen ze in contact met andere ouders in soortgelijke situaties — een netwerk van steun ontstond, dat verder reikte dan ze ooit hadden durven dromen.

Een belangrijk signaal

Wat Sarah en Mark vooral willen meegeven, is het belang van alert zijn op signalen. Een plotselinge hoofdpijn, vermoeidheid of verandering in gedrag hoeft niet ernstig te zijn — maar het is altijd goed om het serieus te nemen. Hun verhaal laat zien dat vroegtijdig ingrijpen en vertrouwen op je gevoel van levensbelang kunnen zijn.

Ze raden ouders aan om in gesprek te blijven met hun kinderen, open te staan voor wat ze voelen en niet bang te zijn om een arts te raadplegen. Soms schuilt er achter een ogenschijnlijk klein symptoom iets groters, en dan is snelle actie cruciaal.

De band die alles overwint

Vandaag, maanden na die eerste ochtend vol hoofdpijn, is Callum er nog steeds. Niet alleen fysiek, maar krachtiger dan ooit. Samen met zijn gezin heeft hij een weg gevonden door onzekerheid, angst en verdriet. Zijn verhaal is er een van opmerkelijke veerkracht — van een jongen die volwassen werd in een storm en leerde dat liefde, hoop en steun onverslaanbare wapens zijn.

“Ik hou genoeg van je voor ons allebei,” zei zijn vader ooit. En dat doet hij nog steeds — elke dag.

Ophef na uitspraken Gordon over 0verlijden Jonnie Boer: “Had dit moment beter kunnen kiezen”

Het 0verlijden van topchef Jonnie Boer op 23 april heeft een diepe indruk achtergelaten in Nederland. De bekende kok en medeoprichter van het driesterrenrestaurant De Librije 0verleed op slechts 60-jarige leeftijd aan een longembolie, terwijl hij op het eiland Bonaire verbleef. Zijn plotselinge d00d bracht een golf van verdriet teweeg — bij collega-chefs, fans, maar ook bij bekende Nederlanders die Jonnie persoonlijk kenden.

Toch is er nu ook ophef ontstaan. Gordon, bekend als zanger, presentator en entertainer, heeft zich in een interview uitgelaten over zijn laatste ontmoeting met Jonnie Boer. De uitspraken vallen bij veel mensen niet goed, en er klinkt stevige kritiek op sociale media en in de showbizzmedia.

Gordon zat in hetzelfde vliegtuig

In een recente aflevering van het videoprogramma van Andy van der Meijde vertelt Gordon dat hij op dezelfde vlucht zat als Jonnie Boer en diens vrouw Thérèse. De zanger was op vakantie geweest op Bonaire en zegt daar vooral uitgerust te hebben.

“Ik heb eigenlijk alleen maar geslapen,” vertelt hij luchtig. Vervolgens komt hij tot een opvallende opmerking: “Ik zat dus ook gewoon aan boord met Jonnie Boer en z’n vrouw. En nu vliegt hij terug in een kist. Dat is toch niet te geloven, joh?”

Volgens Gordon heeft hij kort met Jonnie gesproken en daarbij viel hem iets op: “Ik moet heel eerlijk zeggen: ik vond dat hij er echt slecht uitzag. Ja, echt. Ik schrok er eigenlijk van.”

Kritiek op toon en timing

De uitlatingen van Gordon hebben voor flink wat discussie gezorgd. Veel mensen vinden het moment en de manier waarop hij sprak over het 0verlijden van Jonnie Boer ongepast. In de podcast Strikt Privé reageerden journalisten Evert Santegoeds en Jordi Versteegden geschokt.

Santegoeds benadrukte dat een longembolie juist zo verraderlijk is omdat het meestal onverwacht komt. “Dat zie je niet aankomen. Dat is het gevaarlijke aan een embolie,” aldus Santegoeds. Hij vond de woorden van Gordon ongepast: “Ik vind het echt walgelijk. Hoe kun je zoiets zeggen, zeker nu?”

Versteegden viel hem bij: “Hoe krijg je het je strot uit?” Ook hij vraagt zich af of Gordon zich voldoende realiseert wat de impact van zijn uitspraken kan zijn voor de nabestaanden. “Zou hij nou niet even kunnen nadenken hoe dit aankomt bij Thérèse en de kinderen?”

Reacties op sociale media: “Onnodig en pijnlijk”

Ook op X (voorheen Twitter) en Instagram is er veel te doen over de uitspraken. Sommige gebruikers noemen de woorden van Gordon “onnodig pijnlijk”, anderen vinden dat hij “opnieuw de aandacht op zichzelf vestigt”.

Een veelgelezen reactie luidt: “Je hoeft niet alles wat je denkt hardop te zeggen. Zeker niet als het gaat om iemands 0verlijden. Laat de familie in vrede rouwen.”

Er zijn ook mensen die Gordon verdedigen. Zij stellen dat zijn opmerkingen wellicht niet slecht bedoeld waren, maar dat hij simpelweg te openhartig sprak in een informele setting. “Gordon is altijd direct en dat is nu ook zo. Maar het komt ongelukkig over,” aldus een van zijn volgers.

Jonnie Boer: een man die generaties inspireerde

Tegenover de ophef staat het diepe respect dat velen blijven uitspreken voor Jonnie Boer. Samen met zijn vrouw Thérèse bouwde hij De Librije uit tot een culinair icoon. Met drie Michelinsterren werd het restaurant niet alleen een begrip in Nederland, maar ook daarbuiten.

Boer stond bekend om zijn gedrevenheid, creativiteit en liefde voor streekproducten. Hij was mentor voor talloze jonge chefs en werd geroemd om zijn menselijke aanpak, zowel in de keuken als daarbuiten.

Zijn 0verlijden kwam dan ook hard aan, zeker omdat hij op dat moment juist bezig was met ontspanning en reflectie op Bonaire. De uitvaart, gehouden op 26 april, werd bijgewoond door veel prominente gasten uit de culinaire én entertainmentwereld — waaronder de familie Froger en presentator Martijn Krabbé, die ondanks zijn gezondheidsproblemen aanwezig was om afscheid te nemen.

De Librije heropent in zijn geest

Ondanks het zware verlies heeft het team van De Librije inmiddels besloten de deuren weer te openen. Chef Nelson Tanate, jarenlang Jonnie’s rechterhand, heeft samen met Thérèse de leiding overgenomen. In een emotioneel bericht op Instagram gaf de familie aan: “We blijven Jonnie trots maken.”

Jonnie’s bekende motto – “Oké, en nu gaan we weer door” – wordt daarbij als leidraad aangehouden. De sfeer in het restaurant is ingetogen, maar tegelijkertijd doordrenkt van respect voor de man die het tot een legendarische plek maakte.

Reflectie: wanneer zeg je iets, en wanneer zwijg je?

De situatie rondom Gordon roept ook bredere vragen op over mediaoptredens en respectvolle communicatie rond 0verlijden. Waar ligt de grens tussen openhartigheid en sensitiviteit? En hoe zorg je dat nabestaanden zich niet onnodig gekwetst voelen door publieke uitlatingen?

In tijden van verlies is het belangrijk om de nabestaanden ruimte te geven. Zelfs wanneer iets goed bedoeld is, kan de toon verkeerd vallen. Zeker als de boodschap – hoe eerlijk ook – door anderen als smakeloos of zelfzuchtig wordt ervaren.

Conclusie: woorden doen ertoe

De d00d van Jonnie Boer blijft nazinderen in Nederland. Niet alleen omdat een groot culinair talent is heengegaan, maar ook vanwege het warme en menselijke karakter dat hij belichaamde.

De reacties op Gordon laten zien dat er in rouwtijd gevoeligheden bestaan waar zorgvuldig mee moet worden omgegaan. Woorden doen ertoe — zeker in de nasleep van verlies.

Hopelijk biedt de ophef ook een moment van reflectie: over hoe we spreken over de d00d, over wat we delen in de media, en vooral over de kracht van respect in moeilijke tijden.

Wat vind jij van de uitspraken van Gordon? Laat je mening achter via onze sociale media of in de reacties onder dit artikel.

Zangeres Sieneke in woelige periode: zorgen om haar opa overschaduwen liefdesgeluk

Voor zangeres Sieneke had 2025 een jaar van nieuwe liefde en persoonlijke groei moeten worden. Na een moeilijke periode rondom haar scheiding met Jan Baum, de vader van haar twee kinderen, vond ze opnieuw geluk bij miljonair Barry Maessen. Toch lijken donkere wolken zich opnieuw samen te pakken boven haar privéleven. Achter de schermen voltrekt zich een stille familietragedie die de zangeres diep raakt.

Een jaar van contrasten: liefde en verlies

Sieneke – bij het grote publiek nog altijd geliefd vanwege haar deelname aan het Eurovisie Songfestival en haar volkszangeres-imago – weet wat het is om in de schijnwerpers te staan. Toch is haar privéleven de laatste jaren allesbehalve rustig geweest. Zo wordt haar scheiding van Jan Baum, met wie ze jarenlang een gezin vormde, omschreven als complex en pijnlijk.

Daarbovenop kreeg haar familie in 2024 te maken met een verontrustend incident: het ouderlijk huis in Nijmegen werd getroffen door een ernstig veiligheidsprobleem. Haar ouders moesten tijdelijk onderduiken, en ook in haar directe omgeving bleef het onrustig. Het was voor Sieneke een periode waarin ze balans zocht tussen haar werk als artiest, haar rol als moeder én het behoud van rust in haar persoonlijke leven.

Zorgen om haar opa Wim

Alsof dat alles nog niet genoeg was, lijkt zich nu een nieuw drama te voltrekken. Volgens bronnen uit haar omgeving gaat het niet goed met haar opa Wim. De 80-plusser, die jarenlang actief was als ondernemer, zou recent de diagnose slokdarmkanker hebben gekregen. Het meest schrijnende aan dit nieuws is dat de z!ekte inmiddels is uitgezaaid, en dat er volgens ingewijden geen sprake meer is van genezing, maar enkel van het verlengen van het leven.

De diagnose viel begin mei. Volgens een bekende van de familie was het nieuws een mokerslag: “Er zijn uitzaaiingen gevonden in de botten, nek en zelfs het hoofd. Wim is naar eigen zeggen al dertig kilo afgevallen en weet dat hij in de laatste fase van zijn leven zit. Hij heeft aangegeven dat hij – mocht het te zwaar worden – op een waardige manier afscheid wil nemen.”

Een moeilijk te verwerken breuk in de familie

Wat deze situatie extra pijnlijk maakt, is dat de band tussen Sieneke, haar ouders en opa Wim al langere tijd onder druk staat. Volgens diezelfde bron zou er al maanden geen contact meer zijn tussen opa Wim en zijn dochter – Sienekes moeder – en dat geldt ook voor Sieneke zelf. “Er is al vier maanden geen contact geweest,” klinkt het. “En zelfs nu Wim zo ernstig z!ek is, is er nog geen bezoek gebracht.”

Dat gemis wordt zwaar gevoeld. “Wim is verdrietig. Niet alleen vanwege zijn gezondheid, maar ook omdat hij zich emotioneel in de steek gelaten voelt door zijn eigen familie,” aldus de insider. Of er een kans is op verzoening, is niet duidelijk. Maar volgens betrokkenen leeft de hoop dat Sieneke alsnog het gesprek met haar opa zal aangaan zolang het nog kan.

De br*nd die voor spanningen zorgde

Een ander gevoelig punt binnen de familie zou een incident uit 2024 zijn, waarbij het bedrijfspand van opa Wim in vlammen opging. Sieneke zou in eerdere interviews hebben gesuggereerd dat er mogelijk sprake was van opzet, iets wat volgens de bron grote woede en verdriet veroorzaakte bij Wim. “Uit technisch onderzoek is gebleken dat het om kortsluiting ging. Wim voelt zich beschuldigd van iets waar hij niets mee te maken heeft.”

Dit verschil van inzicht heeft volgens insiders een wig gedreven tussen Wim en zijn dochter, met alle gevolgen van dien voor de rest van de familie. “Wim vindt het vooral jammer dat er via de media wordt gecommuniceerd, in plaats van in een persoonlijk gesprek.”

Persoonlijke kracht in onzekere tijden

Voor Sieneke zelf is het moeilijk om zich te uiten over de complexe situatie. De zangeres heeft zich sinds haar nieuwe relatie met Barry Maessen grotendeels teruggetrokken uit het publieke debat over haar privéleven. Op sociale media toont ze vooral haar muzikale kant en het plezier dat ze beleeft aan haar optredens. Toch is het duidelijk dat er achter de schermen veel speelt.

Haar omgeving noemt haar “een vrouw met een groot hart, maar ook met duidelijke grenzen.” Dat ze kiest voor discretie, wordt door velen gerespecteerd. Toch hopen fans dat er – mocht het contact echt verbroken zijn – nog een moment komt van verzoening. Niet voor de buitenwereld, maar voor het hart.

De kracht van familie – ook in moeilijke tijden

Sieneke heeft in het verleden laten zien hoe belangrijk haar familie voor haar is. Tijdens haar muzikale hoogtijdagen benadrukte ze keer op keer hoeveel steun ze aan haar ouders had. Het feit dat de huidige situatie zo verhard is, maakt de emoties extra complex. “Ze is een gevoelsmens,” aldus een vriend. “En wie weet, misschien overwint dat gevoel het toch nog van alles wat er gebeurd is.”

De toekomst: hoop, genezing en verbinding

Voor opa Wim ziet de toekomst er medisch gezien niet rooskleurig uit. Toch is het zijn wens om de laatste maanden van zijn leven in rust en waardigheid door te brengen. “Hij wil geen lange lijdensweg,” vertelt de bron. “Maar wel graag met zijn dierbaren om zich heen.”

Het is een schrijnende situatie die veel mensen zal raken – juist omdat ze zo herkenbaar is. Familiebanden kunnen sterk zijn, maar ook kwetsbaar. De hoop leeft dat liefde uiteindelijk overwint.

Voor Sieneke is het opnieuw een fase waarin ze haar veerkracht zal moeten tonen. De zangeres staat op een kruispunt van emoties: nieuwe liefde aan de ene kant, zorgen om haar familie aan de andere. Wat ze kiest te doen met dat spanningsveld, is aan haar – maar één ding is zeker: haar verhaal raakt.

Wat verdient de paus eigenlijk? De verrassend sobere realiteit achter het Vaticaanse leiderschap

Met de benoeming van Robert Francis Prevost tot de eerste Amerikaanse paus – paus Leo XIV – is de wereld opnieuw nieuwsgierig naar de invulling van het pausdom. Eén vraag duikt daarbij regelmatig op: hoeveel verdient de paus eigenlijk? Het antwoord is eenvoudiger dan velen verwachten.

Een van de machtigste mannen ter wereld, maar zonder salaris

Hoewel de paus wordt gezien als een van de invloedrijkste personen ter wereld, zowel spiritueel als politiek, ontvangt hij geen traditioneel salaris. De functie van paus wordt volledig gefaciliteerd door het Vaticaan, dat voorziet in huisvesting, vervoer, gezondheidszorg, voeding en beveiliging.

Paus Leo XIV volgt daarmee de eeuwenoude traditie waarin het geestelijk leiderschap niet draait om geld, maar om dienstbaarheid. Zijn voorganger, paus Franciscus, stond bekend om zijn eenvoudige levensstijl en weigerde ieder persoonlijk inkomen. In dat licht zal ook Leo XIV naar verwachting kiezen voor soberheid en nederigheid.

Wat als de paus wél betaald zou worden?

Er zijn schattingen dat het pausdom een symbolisch bedrag van zo’n €2.500 per maand zou vertegenwoordigen – meer een toelage dan een salaris. Toch maakt geen enkele paus aanspraak op deze vergoeding. De volledige kosten van levensonderhoud worden gedragen door het Vaticaan, zodat de paus zich volledig kan wijden aan zijn spirituele rol.

De nalatenschap van paus Franciscus: eenvoud boven status

Paus Franciscus gaf tijdens zijn ambtsperiode (2013–2025) regelmatig blijk van zijn nuchtere benadering. Zo schonk hij een geschonken Lamborghini van bijna een miljoen dollar aan het goede doel door deze te laten veilen. Ook koos hij ervoor te wonen in het bescheiden Domus Sanctae Marthae in plaats van in het imposante Apostolisch Paleis.

Het voorbeeld van Franciscus is gebaseerd op de filosofie van Sint Franciscus van Assisi, de patroonheilige van de armen. Paus Leo XIV lijkt zich aan datzelfde gedachtegoed te willen spiegelen.

Geen persoonlijk vermogen, wel middelen ten dienste van anderen

Hoewel een paus dus geen traditioneel vermogen opbouwt, beschikt hij wel over aanzienlijke middelen. Deze zijn echter niet bedoeld voor persoonlijk gebruik, maar dienen om projecten, hulpverlening en het dagelijks functioneren van het Vaticaan mogelijk te maken.

Zo schonk paus Franciscus bijvoorbeeld 215.000 dollar aan hulp voor gedetineerden in Rome. Schattingen van het ‘nettovermogen’ van de paus gaan uit van ongeveer 12 miljoen dollar, maar dit bestaat vooral uit toegang tot Vaticaanse middelen.

De financiële huishouding van het Vaticaan

Het Vaticaan genereert inkomsten uit verschillende bronnen: toerisme, museumbezoeken, donaties en opbrengsten uit investeringen. Eén van de bekendste donatiekanalen is Peter’s Pence, een wereldwijde inzamelingsactie onder katholieken. Deze levert jaarlijks naar schatting 25 miljoen dollar op, vooral uit landen als de VS, Duitsland en Italië.

Toch heeft ook het Vaticaan financiële zorgen. In 2023 werd een tekort van 90 miljoen dollar gemeld. Om deze problemen aan te pakken, kondigde paus Franciscus in 2021 loonsverlagingen aan voor topgeestelijken binnen het Vaticaan, waaronder kardinalen en bisschoppen.

Meer dan geld: spirituele rijkdom

Hoewel de paus niet betaald wordt in conventionele zin, beschikt hij over alles wat hij nodig heeft om zijn taak te vervullen. De pauselijke rol wordt gekenmerkt door dienstbaarheid, eenvoud en toewijding aan anderen.

De benoeming van een Amerikaanse paus, Leo XIV, zal wereldwijd op de voet gevolgd worden. Toch herinnert zijn rol ons eraan dat het pausdom bovenal een geestelijke functie is – geworteld in zorg, bescheidenheid en verantwoordelijkheid, niet in materiële rijkdom.